E con este de Celia Coira (de 4ºESO B) rematamos a publicación dos relatos premiados no Concurso convocado polo Departamento de Lingua Galega e Literatura e o EDL con motivo do Día das Letras Galegas. Este relato obtivo o 2º premio no 2º Nivel (3º e 4º da ESO).
Mario utilizaba a súa infancia como vía de escape, e aínda que sabía perfectamente que a tiña moi idealizada, aquel tempo fora o único no que vivira co seu pai e iso o reconfortaba.
Mario só tiá dous recordos co seu pai: xogando cun axóuxere na cociña unha tarde de inverno e estando con el e coa súa nai nunha multitude; aínda que ela non o recorde, Mario está seguro de que foi nas festa da vila. O único que quere este rapaz é poder chegar a ser coma o seu pai algún día, pero o que lle falta por saber é como era o seu pai.
El pregúntalle día si, día tamén á súa avoa materna e esta cóntalle historias absurdas de como se coñeceron a súa filla e o seu xenro, ou de cal foi a igrexa na que casaron; pero Mario nunca chega a enteirarse de como vestía como falaba ou cal era o seu lugar favorito. As dúbidas estano matando por dentro.
A avoa está asustaa e temerosa, vive na dúbida constante de se dicirlle ao pequeno o que realmente ocorreu, ou seguir a contar trapalladas das que conta, por que non, non quere que o seu querido Maritiño saiba toda a historia; non quere que Maritiño saiba como "papi" maltrataba a súa filla física e mentalmente, como a axexaba dende o coche cando ía a facer a compra ou cando a metía no alpendre e empezaba a tirarlle cousas e a chamarlle infiel, mentirosa, traidora...
Sabe perfectamente que a súa filla recorda aquela multitude nas festas da vila, porque foi a última vez na que o seu marido a tocou. Non sabe nin cando nin como llo acabará contando a Maritiño, pero terá que facelo; as dúbidas estano matando por dentro.