Misterios romanos

Acabamos de recibir na Nosa Biblioteca catro novas entregas de Misterios Romanos, a serie de misterio de Caroline Lawrence ambientada na Roma Imperial.
Son Ladrones en el Foro, Asesinos en Roma, Las sirenas de Sorrento e El auriga de Delfos. Todas elas moi recomendables para os amantes do misterio e as aventuras de detectives, que ademais aprenderán como era a vida no século I da nosa era en Roma.

Esperamos ter pronto a colección completa; se queres, podes entrar na web da serie.

Historia de una maestra, de Josefina Aldecoa

Alejandro Vilar López, de 4º de ESO e excelente lector, fíxonos chegar a seguinte recensión da Historia de una maestra, de Josefina Aldecoa.


É un libro cunha gran cantidade de contido histórico no seu interior que te sitúa moi ben no contexto social da II República e, sobre todo, na vida dos mestres desa época.
Gabriela é unha muller educada no progreso e na liberdade que tiña unha gran paixón polo seu traballo: o ensino. Demasiado idealista ás veces, para ela todos os problemas era posible arreglalos dende a escola mediante unha boa educación. Por culpa dese idealismo esaxerado leva bastantes golpes na súa vida, sobre todo por parte de dous colectivos: os conservadores (principalmente alcaldes de dereitas e relixiosos) e os pais dos alumnos faltos de cultura e adoutrinados dende pequenos nuns conceptos moi pechados. Cando un pai lle recriminaba o que facía cos seus fillos argumentando a inutilidade das ensinanzas, ela trataba de axudarlles e facerlles comprender o importante da cultura, do coñecemento como arma do pobo; polo que ese era un obstáculo que sempre tentaba superar. Pero cando esas recriminacións viñan de políticos, curas ou demais personaxes con certo poder; percatábase da dura realidade: realmente o interese porque o pobo tivese cultura era nulo. E ese foi un obstáculo que nunca superou.
Por outra banda, a pesar da súa educación libre, cando se foi a traballar a Guinea non tivo a valentía necesaria para quedarse alí, seguindo os seus sentimentos; e a súa conciencia fixo que España e a súa familia pesasen demasiado, algo que nunca se perdoaría (Guinea sempre estivo na súa mente, facéndolle pensar se a súa elección foi a correcta).
Cando volveu para España coñeceu a Ezequiel, un home que compartía con ela a paixón pola ensinanza e ese idealismo (ás veces esaxerado) que o levará a loitar por un cambio social. Aínda que Gabriela recoñece que nunca sentiu verdadeiro amor por el, a súa relación foi tranquila e boa e tiveron unha filla xuntos. Pero Ezequiel era un home preocupado que sufría as inxustizas alleas no seu propio corpo, algo que o levou por un camiño que se acababa de abrir hai pouco coa proclamación da República: a política. Involucrouse profundamente na causa mineira e, cando a dereita venceu nas eleccións, viu como o seu mundo se derrubaba e todo polo que loitara desapareceu. Buscando o cambio, foi un dos partícipes da folga-revolución mineira e, cando esta fracasou, pagou caros os seus actos: foi detido e metido na prisión. Foi entón cando Gabriela comprendeu en parte que todo eso polo que loitaban non tiña sentido cando había homes que eran capaces de facer de todo simplimente para conseguir levar a cabo os seus proxectos. Foron para ela anos de soidade, de profunda tristura, anos nos que so tiña unha vía de escape: a escola. Loitou por seguir transmitindo cultura a todos os nenos e nenas, loitou pola igualdade intentando que existiran escolas mixtas, loitou por erradicar a inculutura incluso entre os máis maiores mediante a escola de adultos. Pero todos os seus proxectos (que co goberno de esquerdas non tiveran problema) foron tumbados por unha administración totalmente en contra desa igualdade pola que ela loitaba.
Todo cambiou cando a esquerda, de novo organizada, gañou as seguintes eleccións. Os seus proxectos foron adiante e Ezequiel regresou, absolto da súa pena. Pero a política seguía a later forte no seu corazón: alistouse nas filas do Partido Socialista e tentou loitar por conseguir unha sociedad igualitaria e máis xusta, algo que fixo que descuidase un pouco a súa vida familiar e o seu traballo. Esa mesma política que lle daba a vida foi a que firmou a súa sentenza de morte: cando os fascistas tomaron o poder no 1936, Ezequiel foi dos primeiros en acabar nas cunetas, entre tanta outra xente que o único delito que tiña no seu haber era o de loitar por unha maior igualdade social. De novo, Gabriela, que nunca se metera en política, pagaba as consecuencias da estupidez humana.

Persoalmente, paréceme un libro que reflexa moi ben a II República e sobre todo a función dos mestres nela, moitas veces infravalorada. Describe tamén moi ben a vida nas pequenas aldeas rurais e nos pobos mineiros da época.

Enquisa de lectura I: Os preferidos

Os alumnos/as de 4ªPDC realizaron unha enquisa sobre os libros que máis gustaron, os máis importantes, os que non gustaron aos profesores do I.E.S. RIO MIÑO.
E tamén sobre os libros que recomendarían ou regalarían.
A clase dividiuse en grupos, e a cada grupo tocoulle un determinado número de profesores, polo que tamén pedimos desculpas aos profesores que non foron enquisados.

EXPOSICIÓN

A primeira pregunta que se lles fixo aos profesores foi: cales foron os libros máis importantes que leron ao longo da súa vida? Entre eles caben destacar os seguintes resultados.

O xénero máis lido é a novela, con algúns best sellers modernos como por exemplo: La sombra del viento de Ruíz Zafón, La catedral del mar, e Los pilares de la tierra, de Follet; ademais de obras de literatura xuvenil como: La historia interminable. Outros libros son clásicos antigos ou libros modernos españois: Pequeñas infamias de Carmen Posadas; Rimas y leyendas, de Bécquer; El Quijote; Intramundi de Carlos Reigosa; La regenta, de Clarín; El árbol de la ciencia, de Pío Baroja; ou Mazurca para dos muertos do Nobel Camilo José Cela. Tamén hai algún libro estranxeiro, como Seda. Dalgúns libros fixeronse adaptacións cinematográficas, como por exemplo Sinuhé el egipcio.

Hai profesores aos que lles gusta a poesía, porque nos sinalaron os sonetos de Góngora e as Rimas y leyendas, de Bécquer. Entre outros libros citados atópase o Diario de Darwin.

Algúns dos relatos preferidos polos profesores nin siquera están escritos; Lupe recomendou os contos da infancia. Outros profesores parecen ter gustos algo peculiares, como Antonio del Valle, que nos dixo a Guía de teléfono.

Kafka y la muñeca viajera

Temos xa na nosa Biblioteca este precioso libro de Jordi Sierra i Fabra, autor suficientemente coñecido entre nós polas súas novelas xuvenís e moito menos polo seu labor solidario en Latinoamérica. A acción é aparentemente trivial: un ano antes de morrer, o escritor checo atopa no parque unha nena desconsolada, e apesar da súa inexperiencia e certa aversión aos cativos, Kafka vese obrigado a inventar unha historia, tal vez a máis tenra e máxica de todas as que creou.
Recomendamos entusiasmados este libro, Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil o ano 2007, do que reproducimos a seguir un fragmento do capítulo ou parte segunda.


"Franz Kafka se detuvo delante de la niña.
—Hola.
La niña dejó de gritar, pero no de llorar. Levantó la cabeza y se encontró con él. En su desesperada crispación ni siquiera le había visto acercarse. Los ojos eran dos lagos desbordados, y los ríos que fluían de ellos formaban torrentes libres que resbalaban por las mejillas hasta el vacío abierto bajo la barbilla.
Hizo dos, tres sonoros pucheros antes de responder:
—Hola.
—¿Qué te sucede?
No lo miró con miedo. Pura inocencia. Cuando la vida florece todo son ventanas y puertas abiertas. En sus ojos más bien había dolor, pena, tristeza, una soterrada emoción que la llevaba a tener la sensibilidad a flor de piel.
—¿Te has perdido? —preguntó Franz Kafka ante su silencio.
—Yo no.
Le sonó extraño. “Yo no". En lugar decir "No" decía "Yo no".
—¿Dónde vives?
La niña señaló de forma imprecisa hacia su izquierda, en dirección a las casas recortadas por entre las copas de los árboles. Eso alivió al atribulado rescatador de niñas llorosas, porque dejaba claro que no estaba perdida.
—¿Te ha hecho daño alguien? —sabía que no había nadie cerca, pero era una pregunta obligada, y más en aquellos segundos decisivos en los que se estaba ganando su confianza.
Ella negó con la cabeza.
"Yo no".
Estaba claro que quien se había perdido era su hermano pequeño.
¿Cómo permitía una madre responsable, por vigilante o atenta que estuviese, dejar que sus hijos jugaran solos en el parque, aunque fuese uno tan apacible y hermoso como el Steglitz?
¿Y si él fuese un monstruo, un asesino de niñas?
—Así pues, no te has perdido —quiso dejarlo claro.
—Yo no, ya se lo he dicho —suspiró la pequeña.
—¿Quién entonces?
—Mi muñeca.
Las lágrimas, detenidas momentáneamente, reaparecieron en los ojos de su dueña. Recordar a su muñeca volvió a sumirla en la más profunda de las amarguras. Franz Kafka intentó evitar que diera aquel paso atrás.
—¿Tu muñeca? —repitió estúpidamente.
—Sí.
Muñeca o no, hermano o no, eran las lágrimas más sinceras y dolorosas que jamás hubiese visto. Lágrimas de una angustia suprema y una tristeza insondable.
¿Qué podía hacer ahora?
No tenía ni idea.
¿Irse? Estaba atrapado por el invisible círculo de la traumatizada protagonista de la escena. Pero quedarse... ¿Para qué?
No sabía cómo hablarle a una niña.
Y más a una niña que lloraba porque acababa de perder a su muñeca".

Pintura galega

Na Sala de Exposicións de Caixa Galicia, na Praza Maior de Lugo, pódese visitar Miradas. Galicia ata 1975, unha mostra moi interesante dos fondos de pintura galega contemporánea da Colección Caixa Galicia.
A exposición, con cadros de Castelao, Maside, Colmeiro, Seoane, Díaz Pardo, Granell, Urbano Lugrís, Laxeiro ou Maruja Mallo, entre outros, estará aberta até o 7 de xuño (mañás de 12 a 14; tardes de 18-21; domingos e festivos, pecha ás tardes).

(Ilustran esta entrada pinturas de Maruja Mallo presentes na mostra)

Fernández Paz

Supoñemos que é difícil, pero, polo si ou polo non, queremos lembrarvos que a Nosa Biblioteca ten unha boa provisión de obras do admirable autor chairego. Podes pedir axuda aos profesores, ou ben probar directamente.
Lembra que é un acerto seguro.

Recomendamos...

...La invención de Hugo Cabret: un neno só que fai de reloxeiro na estación de ferrocarril parisina onde vive, e onde rouba xoguetes para completar un soño, unha invención.
Se che pareceu interesante, mira aquí; se non, tamén.

Recomendamos...

Gran libro dos retratos de animais, de Svjetlan Junakovic, que hoxe vos recomendamos, foi concibido como proba de que, ao longo da historia, os animais, vestidos coas súas mellores galas, posaron para os máis considerados e reputados retratistas.

Lonxe dos manuais convencionais, a verosimilitude dos retratados e as explicacións dos cadros que o ilustrador croata nos ofrece, xogan cunha base histórica, pero na que os animais son os verdadeiros protagonistas.

As explicacións que acompañan a obra ofrecen información sobre a época, o artista, o animal retratado... que serán a chave para quen desexe afondar no coñecemento dos cadros orixinais, punto de partida dos retratos.

Recomendamos...

...esta vez un comic, ou mellor dito, toda unha serie: O gato do rabino, de Joann Sfar.

Un rabino ten un gato que, tras comer un loro, pode falar. Desde aquela, o felino muda para sempre, e discute cos homes sobre a relixión, os costumes ou o sexo. Ama por riba de todo a súa querida ama, a filla do rabino, e a súa retranca vital é notable e deliciosa.