A seguir, o relato de María Trashorras Cendán, de 1º de Bacharelato, premiado no Concurso das Letras Galegas convocado polos Departamentos de Normalización e Dinamización Lingüística e Lingua Galega e Literatura do noso Instituto.
Ola,
son eu, si eu, esa persoa que vos vai contar unha historia un ano
máis, distinta á anterior.
Pouca
xente sabe, ou polo menos ata que ese día chega, que o vinte e oito
de febreiro é o día das enfermidades raras, pois ben, algo irónico
pero a nosa protagonista naceu ese día, ese día hai máis ou menos
dezaseis anos.
Chámase
Ana, Ana López, ata o momento un nome común, non obstante, ela non
é alguén común, é moito mellor. Padece dende ese vinte e oito de
febreiro de dous mil dous unha enfermidade coñecida como “Nevus
Conxénito Xigante”, presentóuselle ao nacer e foi medrando con
ela, pouco a pouco e mancha a mancha. Na zona da cadeira porta
consigo unha gran falla xigante que ocupa boa superficie da pel con
máis de cincocentos lunares satélite arredor.
Ata
que cumpriu os oito anos era unha nena feliz, riseira e soñadora,
imaxinaba que a súa pel era o universo, que nel podía atopar un
sistema solar coa súa estrela de tipo G, arredor da cal orbitaban
planetas e outras estrelas que non tiñan un tamaño tan xeneroso;
identificando a cada unha cos seus lunares.
Todos
sabemos que os nenos son inocentes, que eles non distinguen, non
saben que aquel neno é chinés ou aquela nena india ata que
escoitan a algún adulto dicir cousas como: “Ese é o pai do chino
da túa clase”.
Todos
querían a Ana e envexaban que ela puidera portar tan marabillosa
galaxia a todos lados pero, esa envexa un día transformouse en
maldade. Medraron e descubriron que tiña unha enfermidade, que todos
os lunares, os grandes e os pequenos, que cubrían a súa cara e o
resto do seu corpo era a causa diso.
Todo
se convertiu nun pesadume. Sempre nos din que amigos hai poucos,
neste caso só unha, Alisa, que axudaba no que podía e máis sen ser
suficiente. Chamábana desde xirafa ata leprosa pasando por todos os
personaxes que tiñan algún tipo de defecto na pel. Caeu nunha
depresión, non creou redes sociais ata ben pasados os catorce e nas
súas visitas ao dermatólogo fixo paradas en psiquiatría infantil.
Sei
o que estades pensando: como alguén pode facer iso? Como un neno ou
non tan neno é quen de tratar así a unha persoa por ser diferente ó
que din chamar habitual?
Despois
de moito pensar, de moitas terapias e dun apoio intensivo decidiu
intentar levar a cabo unha campaña para concienciar sobre as
enfermidades raras dende a súa experiencia.
Recibiu
críticas? Claro que recibiu críticas e non todas foron boas pero
superou o seu medo ao rexeitamento, á xente que cre que a palabra
diferente significa algo malo, demostrando que non é así.
Ademais
de enxeñeira aeroespacial quería ser modelo, non necesariamente da
altura de Naomi Campbell nin Ashley Graham, bastáballe con posar
mostrando o seu corpo e a beleza que escondía. As fotos que subiu a
intenet (Instagram, Twitter e Facebook) fixéronse virais.
A
día de hoxe os artistas comparan o seu corpo con arte.
Ela
reivinca e pretende cambiar que se aprenda antes a discriminar que a
querer, a evitar no lugar de apoiar, a non mirar o que temos diante
con bos ollos só por parecer peculiar e a escapar dos problemas que
nós mesmos causamos nos demais.
Grazas
a ela, a artistas probablemente mal pagados e a todos aqueles que
deciden formar parte das boas causas e negarse á existencia das
causas perdidas, enfermidades coma esta están un chisco máis preto
de ser aceptadas pola meirande parte da poboación.
Ana
aprendeu a estar contenta co seu corpo criticado e cheo de manchas.
Non
temos que seguir un canon exposto pola sociedade na que vivimos e
tanto persoas con outros tipos de enfermidades raras como psíquicas
que se atopan mal con eles mesmos por estar máis gordos ou máis
delgados deberían aceptarse. Cada un é como é.
Non
rexeitemos, ao mellor nos necesitan e algún día podemos ser os
necesitados.
A
min gústame o distinto, o raro, así que me vou despedir cunha frase
que lin un día e que me fixo pensar un pouco máis sobre este tema.
Esa
cita dicía: “Ser un mesmo nun mundo que está constantemente
tratando de convertirte nalguén diferente é o maior logro”.
MARÍA
TRASHORRAS CENDÁN 1º BAC
