16/12/15

¿Quién es?

Ya ha sido identificado el primer personaje de nuestro concurso ¿Quién es?

















Muchas gracias a los participantes y enhorabuena a los ganadores.

Mañana jueves estará en nuestro tablón la primera pista del segundo personaje.
¡Daos prisa y sed los primeros en identificarlo!

25/11/15

25 de noviembre

El 25 de noviembre es el día internacional contra la violencia de género. Te dejamos algunas propuestas de lectura, música y cine para reflexionar sobre esta tragedia tristemente protagonizada, en lo que va de año, por 48 mujeres asesinadas. No queremos ser cómplices con el silencio.

21/11/15

El capitán Alatriste por María Ramil


María Ramil, alumna de 2º de Bachillerato, nos deja esta visión personal de uno de los libros de lectura obligatoria de 1º.


Con el nombre de El capitán Alatriste se conoce la primera entrega de Las aventuras del capitán Alatriste, novela histórica popular , con el ingrediente de los escritores de la literatura más apreciada: Quevedo, Lope o Garcilaso en el escenario de las Españas, concretamente en el Madrid de Felipe IV, un joven rey, simpático, mujeriego y fatal para dicho territorios, donde todo tenían un precio, hasta las más íntegras conciencias. Por desgracia, como dice Pérez-Reverte, no es que hayamos cambiado mucho desde entonces.

En principio, antes de dar paso a un humilde comentario sobre ciertos aspectos de la sensacional historia de El capitán Alatriste, desearía expresar mi absoluta fascinación por este libro, no solo por la historia, el buen diseño de los personajes y de la ambientación, de los diálogos o, incluso, de las inteligentes palabras que con maestría Pérez-Reverte ha inmortalizado en sus páginas, sino por ser un manantial de conocimiento fiel a la época de una España que resultaba tan apetitosa por fuera como una buena manzana, pero en cuyo interior agusanaba una desgracia que avanzaba con pies ligeros hasta llegar a una decadencia inexorable, propiciada por la codicia exorbitante y el egoísmo mayúsculo de aquellos que gobernaban. Unas Españas “todavía temibles en el exterior, pero que a pesar de la pompa y el artificio, de nuestro joven y simpático rey, de nuestro orgullo nacional y nuestros heroicos hechos de armas, se había echado a dormir confiada en el oro y la plata que traían los galeones de Indias. Pero ese oro y esa plata se perdían en manos de la aristocracia, el funcionariado y el clero, perezosos, maleados, improductivos, y se derrochaban en vanas empresas como mantener la costosa guerra reanudada en Flandes, y nadie trabajaba salvo los pobres campesinos, esquilmados por los recaudadores de la aristocracia y el rey”. Una época también descrita por nuestro autor, que como él mismo dice, quizá mereció la pena vivirla gracias a la proliferación de maravillosas obras pertenecientes a algunos de nuestros más ilustres artistas como Góngora, Quevedo, Lope de Vega, los cuadros de Velázquez y otros que pusieron el broche de oro a este siglo.

He aquí a Arturo Pérez-Reverte, gran artífice de la literatura de aventuras moderna, capaz de batirse en el duelo que es el campo literario con algunos de los novelistas más importantes como Hugo, según mi parecer. Un escritor que nos regresa la Historia en aventuras de miedo y de burla; una historia tremenda y ejemplar, agridulce, de grandeza bélica y corrupción política.

Se trata de una novela de capa y espada en un Madrid de setenta mil habitantes, confiado a la audacia, al valor y el honor de Alatriste, nuestro protagonista; un espadachín situado en una geografía urbana estudiada meticulosamente, en un a combinación antropológica y etnográfica perfecta de la época, añadiendo Pérez-Reverte un toque extraordinario que envuelve a esta novela en una atmósfera aventurera de heroicas manifestaciones.

Este es Pérez-Reverte, un contador de historias en la Historia, quien ha escrito un libro que resulta un desafío para quienes quieran vivir el pasado en la creatividad literaria de un héroe mercenario, acompañado en todo momento por “capitán” como apodo, que es temido por su toledana y su vizcaína; que ha luchado como soldado de los tercios viejos en las guerras de Flandes. Un hombre respetado, querido y temido, cuya caracterización personal se revela maravillosamente en una oración que, si no recuerdo mal, era la siguiente: “No era el hombre más honesto ni el más piadoso, pero era un hombre valiente”.


Me resulta fascinante cómo se puede llegar a conocer o creer que se conoce a un escritor a través de lo que plasma en una hoja de papel. Ya que todo es reflejo del rompecabezas que es la parte creativa del cerebro de este. Personalmente, me ha transmitido, aparte de lo evidente, la historia del libro, el frenesí con el que hace resonar la escritura con la audacia de una persona que ama su oficio y lo relata con la misma pasión que siente y con el trabajo necesario para que el lector pueda percibir también esa pasión; una exquisitez a la hora de describir de una forma poética, clara y limpia que a medida que avanzamos en la lectura, cada vez encontramos más sabrosa; un lenguaje que se adecúa a todos en detrimento de esas expresiones que podríamos encontrar en una enciclopedia o en los libros de historia, tan sucio y borroso que nos cuesta entenderlo, ya que a pesar de que todo podría ser descrito de esta forma, tan rigurosa y científica, no tendría sentido o significado, al igual que describir una de las sinfonías de Beethoven como una mera variación de la presión de la onda auditiva. Es por ello que afirmo que Pérez-Reverte ha realizado un trabajo sublime en todos los aspectos que constituyen la obra.

Por todo esto, considero oportuno concluir estas líneas diciendo que este es Pérez-Reverte: un hombre honrado y valiente, provocador, incluso, que escribe sobre la verdad que fue nuestro pasado, que no miente ya que él es reflejo del carácter honorable de sus personajes; un hombre que es capaz de mantenernos en vela, haciendo que nos tiemble el pulso al pasar la delgada hoja de papel que nos separa de lo que puede pasar en las venideras líneas, porque no sabemos lo que ocurrirá; un escritor que con esta maravillosa novela que es El capitán Alatriste cumple las dos reglas de la escritura, tener algo que decir y decirlo. En definitiva, un escritor que nos da un motivo de alegría a quienes convivimos diariamente con la lengua ya que demuestra que la literatura no solo es fuente de placer, sino de conocimiento.


¡Gracias, María!!!!



16/11/15

Concurso "¿Quién es?"


Se ha puesto en marcha ya, en nuestra biblioteca, el concurso “¿Quién es?”.












Se trata de un juego de pistas para descubrir la identidad de un personaje relevante, relacionado con todas las áreas que trabajamos a diario.

Cada mes habrá tres o cuatro pistas, de dificultad decreciente, que os orientarán hacia el nombre oculto. Una vez que lo averigüéis, debéis depositar en la urna preparada en la biblioteca la ficha donde escribiréis el nombre del personaje, los datos descubiertos a través de las pistas, vuestro nombre y la fecha en que la dejáis.

Dado que el concurso se celebrará a lo largo del curso, a finales del mes de mayo se designará al ganador, la persona que más veces haya identificado a los personajes propuestos. 
Ocasionalmente, cada mes se podrá seleccionar a un ganador. Para todos habrá premio.

Los criterios para seleccionar al ganador son
  • ·        La prontitud en la identificación del personaje.
  • ·        El detalle de los datos obtenidos a través de las pistas.
  • ·        El sorteo, en caso de empate.


¡Animaos a participar!

12/11/15

Premio Cervantes 2015

El escritor mexicano Fernando del Paso ha recibido el Premio Cervantes



El jurado lo ha votado “por su aportación al desarrollo de la novela aunando tradición y modernidad, como hizo Cervantes en su momento” y porque “sus novelas llenas de riesgos recrean episodios fundamentales de la historia de México, haciéndolos fundamentales”.



Destacan sus obras José Trigo (1966), Palinuro de México (1982) y Noticias del Imperio (1988). 

En 1998 publicó la obra de teatro La muerte se va a Granada, centrada en la figura de Federico García Lorca.


04/11/15

Premios literarios

Los premios literarios suscitan opiniones encontradas, mientras unos sospechan que responden a intereses más o menos confesables (“Lo de este premio era como una acción si no mala, sí medio mala, sobreentendidos, medias palabras... Es muy probable que para ganarlo ni siquiera hubieran hecho falta los acuerdos previos, que acaban de romperse. Hubiera podido ganar limpiamente." afirma Andrés Trapiello en Los hemisferios de Magdeburgo), otros piensan que reconocen la labor de un escritor (la academia sueca premió con el Nobel de Literatura de 2015 a Svetlana Alexiévich por “sus escritos polifónicos, un monumento al sufrimiento y al coraje en nuestro tiempo”; el jurado que concedió a Carme Riera el Premio Nacional de las letras 2015 lo hizo “por la altísima calidad de su obra en catalán y castellano en la que se combina la creación literaria con la investigación y divulgación, una obra polifacética de repercusión universal”) 

Independientemente del motivo, la realidad es que los premios actualizan o dan a conocer a los galardonados y a su obra. Así que, bienvenidos sean. 

Estos son los más recientes:



 

24/10/15

Inicio del curso 2015-2016

Empezamos curso y empezamos andadura en nuestra biblioteca. Es tiempo de cambios, pero lo esencial permanece, así que abrimos de nuevo este espacio que quiere ser un lugar de encuentro. Allí a donde acudimos para estar con los nuestros, donde estamos a gusto.

La puerta se abrió ya, de forma especial, para los nuevos alumnos de 1º de ESO, a los que se acogió, se informó de su funcionamiento y se les proporcionó su salvoconducto de libre tránsito.

Nuestra primera celebración conmemora el 
Día de la biblioteca.  

Para ello, y para abrir boca, os presentamos esta imagen de la fotógrafa alemana Candida Höfer, cuya obra retrata grandes tesoros de la arquitectura mundial, por supuesto, también bibliotecas. 
(En este enlace tienes más información)

Si te han parecido pocas, puedes visitar también esta página, donde podrás conocer las que seleccionan como las cincuenta bibliotecas más espectaculares del mundo. Aunque hay variedad de listados, aquí tienes otra selección donde aparecen las cuarenta y nueve bibliotecas más alucinantes del mundo. 
Tú ¿en cuál te perderías varios días a la semana? Piénsalo y podremos comentarlo en la nuestra.

24/06/15

Guía de verán 2015

Estas son algunhas recomendacións de lectura para este tempo reparador. Esperamos que vos sexan proveitosas. Bo verán!!!


Pica na imaxe para acceder

15/06/15

Estatísticas préstamo 2014-2015

Este é o resultado en cifras do préstamo na nosa biblioteca durante o curso 2014-2015 e o seu incremento respecto do ano anterior.

09/06/15

Un único soño

E a seguir publicamos o relato que obtivo o segundo premio no concurso das Letras Galegas do Instituto. A súa autora é Anabel Cruz Ribeiro, alumna de 1ªESO-B. 
Parabéns.


Ás veces as persoas temos moitos soños e vivimos desexando que se cumpran algún día, pero unha rapaza duns dez anos dunha vila do norte de Galicia chamada Xulia, ten un único soño: poder vivir nun mundo no que non haxa guerras, desigualdades, pobreza… E ela quere loitar por el cando sexa maior. A Xulia non lle gusta ver o telexornal porque se pon moi triste ao ver tanta xente pelexándose, roubando, matando…

-Papá, por que a xente e tan mala? -pregúntalle Xulia sempre ao seu pai.

-Esa é unha boa pregunta, pero eu non sei como contestarcha -dille case sempre seu pai.

Moitas noites Xulia vai chorando para a cama pensando en toda a xente que non ten onde durmir nin nada que comer. Un día normal de escola, Xulia vístese para ir a escola algo triste polo que escoitou onte na radio, ían desaloxar unha familia de Lugo por non poder pagar o aluguer do piso.

-Bos días -saudou Xulia á súa mellor amiga, Gloria.

-Bos días Xulia, nótote un pouco triste, é polo que dixeron onte na radio?

-Si, xa sabes que me da moita pena iso.

-Pois téñoche unha boa noticia, a miña tía formou una ONG, chámase “Unidos por un mundo mellor”. Se queres, podes formar parte dela, só tes que ir ao lugar no que está e pedirlles que che fagan socia.

Xulia botou toda a mañá moi contenta pensando no que lle dixera Gloria. Pola tarde cando acabou de estudar foi a ONG e pediulles que a fixeran socia pero dixeron que non podían porque era menor de idade. Xulia moi desilusionada volveu para a súa casa cos ollos cheos de lágrimas. Cando ía abrir a porta atopouse con seu pai, seu pai notoulle que lle pasaba algo e díxolle que fora para ao seu cuarto que ían falar do que lle pasaba.

-Que che pasa tesouro? Sabes que me tes aquí para o que sexa; anda, dime que che pasa.

-É que Gloria me dixo que a súa tía formara unha ONG e que eu podía formar parte dela. Pero cando fun alí para formar parte dela dixéronme que non podía ata que fora maior de idade -dicía Xulia chorando.

-Tranquila, non te preocupes. Se te fai máis feliz podo facerme socio eu e doar uns poucos cartos todos os meses para a xente que máis o necesita, dixo o pai cun pequeno e tímido sorriso para que a súa filla se alegrase un pouco.

-Farías iso por min? Moitas grazas papá, es o mellor pai de todo o mundo, quérote moito -dicía Xulia xa máis tranquila e contenta.

-Eu tamén te quero, corazón.

Xulia, xa máis tranquila baixou a xogar ao xardín o pouco que quedaba de tarde. Cando chegou a hora de cear entrou na casa cun sorriso amplo e foi lavar as mans antes de sentarse á mesa; cando chegou á cociña estaban dando o telexornal e ao velo borróuselle o sorriso que tiña na cara, o seu pai notoullo e cambiou rapidamente de canal pero a noticia xa estaba gravada na súa mente: dezaoito persoas mortas nun atentado.

-Xulia, contra iso non se pode facer nada.

Pero Xulia non o escoitou e foise para a cama sen comer, chorando. Gustaríalle que as persoas se concienciaran do dano que fan cando fan esas cousas e que a xente que pode intentar paralos faga algo.

Pasaban os días e Xulia seguía triste porque no telexornal non saían máis que roubos, atentados… Como o pai de Xulia vía que ela seguía triste, decidiu formar parte dunha asociación para enviarlle alimentos á xente dos países pobres; facendo isto conseguiu animala un pouco.

-Moitas grazas, papá, es o mellor do mundo.

-E ti a mellor filla -dicía o pai despois dun forte abrazo.

Pasaban os días, os meses… e estas cousas non paraban e Xulia concienciouse de que ela non podía facer nada contra iso a parte de que era moi pequena. Fíxose unha promesa a si mesma: cando fose maior ía estudar medicina e ía ir a traballar aos países países máis necesitados.

Co tempo Xulia medrou e, agora, xa era unha muller. Estudou medicina como prometera hai tempo e agora estaba traballando nos países pobres e tamén formaba parte dunha ONG que repartía alimentos e roupa. No seu tempo libre tamén escribe historias, esta escribiuna ela e dedícalla ao seu pai que recentemente faleceu.

Papá, esta historia só é unha pequena parte da nosa historia. Moitas grazas por axudarme sempre e á xente necesitada cando eu cho pedía. Un bico moi grande: nunca te olvidarei, sempre estarás ocupando un oco moi importante no meu corazón.
Asinado: Xulia

08/06/15

Ir en barca á escola

O primeiro premio do concurso de relatos das Letras Galegas organizado polo Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística do IES de Rábade foi para o relato Ir en barca á escola, de Alicia Couso Montes, de 1ºESO-A.



Hai uns anos, cando eu era pequena, coñecín a unha nena de Negueira de Muñiz, chamada Ana, de mediana estatura, de pelo longo e rizo. Sempre estaba sorrindo e con ganas de contar historias ou contos. Para ir á escola tiña que coller unha barca e pagarlle a un barqueiro para que a levara. Tiña que pasar polo río Navia. A min gustaríame moito ir en barca á escola. 

Parece unha viaxe moi bonita con todas esas paisaxes. Ten que ser moi interesante, pensaba eu.

Ana contaba historias de como ía á escola. A min fascinábame todo o que contaba. Estaba calada todo o tempo, escoitándoa.

Un día, como outros moitos máis, contoume unha historia da súa viaxe ao colexio. Gustárame moito. O que me contou foi: 

“ O outro día cando viña para a escola, despois de pagarlle ao barqueiro e este empezar a remar, vin unha cegoña, gústanme moito. Xa vira o outro día unha cerca da igrexa.

O que sabía ben é que como agora xa se aproxima o bon tempo e logo se acabará a escola, pronto ía estar cheo de paxaros que veñen para aquí no verán.

Como ía dicindo, a cegoña gustoume moito e ata lle puxen un nome: Zancuda.

Achegouse á nosa barca e pousouse. Eu, que tiña un pouco de pan na mochila para levar ao colexio, deille un anaco. Acompañounos toda a viaxe. Todos os días seguintes estábame esperando onde a vira por primeira vez, eu dáballe un anaco de pan e ela viña con nós toda a viaxe”.

Cando acabamos a escola pedinlle a miña mai que me deixase quedar un día a durmir na casa de Ana.

Cando chegou o día xa tiña todo preparado para ir á súa casa. Miña mai levoume. Cando cheguei alegrámonos moito de vernos.

Cando miña mai se foi fomos deixar todas as miñas cousas á súa habitación. 

A súa casa era de pedra, tiña un balcón e un camiño de pedras para chegar á porta.

Despois ela díxome que me tiña unha sorpresa. Eu non sabía que podía ser. Estaba moi ansiosa.

Ela levoume por moitos camiños e fomos polo campo. Cada vez era máis entretido. De pronto vin o río e a barca, a que a levaba todos os días á escola. Ana sacou do peto uns cartos e deullos ao barqueiro. Díxolle que fora amodo, que nos levara ata a escola e que nos volvera a traer ao mesmo sitio. O barqueiro asentiu.

Cando o barqueiro levaba pouco tempo remando apareceu a cegoña. Nunca vira unha dende tan cerca. Entón Ana sacou do seu peto o pan que levaba gardado por se viamos a cegoña. Díxome se quería que lle dese un pouco de pan. Contestei que si. Acompañounos todo o camiño. Víase moita vexetación. Había carballos, castiñeiros e agunha que outra árbore caída. A herba estaba alta e había fentos. Encántame a paisaxe das beiras dos ríos.

Non quería que acabase nunca ese paseo en barca.

Ao chegar á casa ía cun sorriso de orella a orella. Pola noite quedeime pronto durmida porque estaba moi cansa.

Foi un día marabilloso.

19/03/15

Día da muller

Para celebrar o Día Internacional da Muller Traballadora fíxose unha exposición de fotografías na entrada do instituto que tén por título As mulleres traballan. Estas son as imaxes:

24/02/15

Imaxes San Valentín 2015

Selección de imaxes da celebración do Día dos Namorados
...

23/01/15

Rapeando pola igualdade

Inserimos aquí, co seu permiso, este audiovisual realizado polo alumnado do IES Lama das Quendas e Val do Asma, de Chantada. Agradecemos poder compartilo e disfrutalo.

Compromisos

Sempre que for posible, neste blog informaremos da autoría de textos, fotos e demais material audiovisual, que en todo caso é empregado con finalidade educativa e sen lucro. Se houber algo suxeito a dereitos de autor ou outras restricións, por favor, facédenolo saber para retirármolo o antes posible.
Por outro lado, os autores do blog non son responsables dos comentarios que os lectores poidan enviar. Todos aqueles comentarios obscenos, ofensivos contra persoas, crenzas ou ideas, ou contrarios á Lei serán eliminados en canto teñamos coñecemento deles.
Avísanos para axudarnos a cumprir estes compromisos.