12/05/09

Un axuste de contas

Tal é o título do relato co que Sandra Carballido Regueiro, de 4ºESO-A, conseguiu o 2º premio da súa categoría no Concurso de Relatos que o noso Instituto convocou para conmemorar a Semana das Letras Galegas, e que nós publicamos esperando que sexa do voso agrado.

Que o tempo pon a cada un no seu lugar, diso non me cabe dúbida.

-Estaba seguro de que tirarme daquel maldito acantilado non a a mellor solución ós meus problemas, pero si a máis fácil... que outra cousa podía facer?
Pero non o conseguín, nin sequera así: estaba vivo.
Atopáronme rápido e nin sequera tiveron que hospitalizarme, despois todo eran preguntas... pero as respostas? Eu sabía as respostas.
Dezasete anos, tres deles metido no mesmo... a droga. Inda non entendo como me deixei levar, como acabei así... e non falo do intento de suicidio.
Por suposto, as saídas dos venres non eran a mesmo sen meterme algo, sen ser o valente que se atrevía a todo. Valente, si, claro... covarde! Iso é o que son.
Pero, que tiña de malo aquilo? Só era diversión...
Só era diversión a ese 24 de xaneiro. Recórdoo perfectamente, foi o mesmo de sempre ata as catro da mañá, eu estaba fóra de min, necesitaba algo máis, saín do bar, collín un coche que estaba fóra e coas chaves no contacto e marchei. Eu non tiña carné, nin sequera a idade para telo pero non importaba, sabía conducir. Acelerei, era como se estivese borracho, non vía nada, non sabía a onde ir, non sabía o que buscaba, só conducía. Metinme nunha estrada secundaria e... non a vin... maldita sexa... aquela rapaza cruzou sen que me dese tempo a frear, e atropeleina. Vina no chan, tirada..., pero non parei. Non! Covarde! Por que non parei? Quizais así se salvase...
Ó día seguinte mirei o xornal, ninguén vira nada, non se sabía quen era o condutor, só se atopara a R.C.V., de 22 anos, morta.
E pasaron dous meses, e non podía máis... Intentei o do acantilado, pero iso non me matou.

E agora? Agora si!
Aquí estou, na cama deste hospital, sumido nos meus pensamentos, nos meus recordos, morrendo...
A vida pedíame un axuste de contas... eu debíalle algo.
Hai uns días tiven un accidente... outra vez a mesma historia, non? Si, pero esta vez eu son o que saíu mal parado.
Só quero que todos saiban quen foi o que matou a Rocío, que todos saiban por que me tirei, que todos saiban como arruinei a miña vida e a dunha rapaza nunha noite de esmorga... e que saiban tamén que me arrepinto, que non agardo que todos me perdoen, porque nin eu mesmo me perdoaría.

- Algo máis?

- Non.

- Se consegues saír desta agárdanche uns cantos anos na cadea.

Ningún comentario:

Compromisos

Sempre que for posible, neste blog informaremos da autoría de textos, fotos e demais material audiovisual, que en todo caso é empregado con finalidade educativa e sen lucro. Se houber algo suxeito a dereitos de autor ou outras restricións, por favor, facédenolo saber para retirármolo o antes posible.
Por outro lado, os autores do blog non son responsables dos comentarios que os lectores poidan enviar. Todos aqueles comentarios obscenos, ofensivos contra persoas, crenzas ou ideas, ou contrarios á Lei serán eliminados en canto teñamos coñecemento deles.
Avísanos para axudarnos a cumprir estes compromisos.