Era unha tarde de xullo. O sol quentaba as rúas de Santiago de Compostela, os peregrinos agrupábanse na entrada da catedral e fixeime na fachada dunha casa. Vina apoiada nunha fiestra, con eses cabelos rubios, da cor do ouro. Estaba lendo, ai a lectura!, ese mundo onde todo é posible, ser policía e ladrón, labrego e mariñeiro...
A tristeza inundaba o ambiente. Unha partida de homes ía ao fronte de batalla a combater, pero ela parecía que nada lle afectaba, ata que unha bágoa cristalina saíu dos seus ollos e foi baixando pola súa meixela. Un home cunha mochila ao lombo e uniforme de militar ía cara a praza, onde os militares se mesturaban no ambiente coa xente que ía abrazar ao Santo. Cantos volverían? Non o sei, pero o que si sei é que eses homes, todos e cada un deles, loitaba polas súas familias e por Galicia.
A Berenguela da catedral resoou doce veces, ó tempo no que o botafumeiro despedía ese aroma característico, e os homes partiron, todos eles expresando con bágoas toda a dor que sentían.
Ao día seguinte todo transcorría normal, ata que me crucei con ela. Era imposible non mirala, e non o puiden evitar. Achegueime a falarlle, fomos a un café da rúa San Pedro e estivemos conversando. Non dixo nada do outro día e eu, por medo a entrometerme, non lle preguntei. Paseamos pola praza de Praterías, ela mirábame e eu respondía as súas miradas, en momentos así sobran as palabras. Colleume da man, entrelazou os seus dedos cos meus e fixo ademán de bicarme, pero os dous sabiamos que estaba mal, non podiamos nin sequera collernos da man, pero o noso amor levounos á equivocación.
Comecei o día pensando nela, fun buscala pero dixéronme que non podía vela, e tamén, que como se nos ocorrera ir da man en público o primeiro día que nos viamos, e aínda peor, sen nos casar. Ese día foi o máis mouro que pasara, fíxoseme eterno, pero cando xa estaba desesperado vina aparecer. Díxome que a perdoaran con tal de que non volvera a pasar.
Non saímos da miña casa, por medo a quedar mal e deshonrar as nosas familias. Tomamos uns cafés mentres planeabamos o noso futuro. Pode parecer cedo, pero nos tempos nos que estamos convén preparar as cousas con antelación para poder aforrar.
Unha semana despois chegoume unha carta, tiña que ir combater, non tiña suficiente cun home, que agora lle tiñan que mandar a guerra ao único amor da súa vida.
Díxenlle que volvería, non sabía dentro de canto, pero que volvería. Ela despediume da única forma que neses momentos se podía facer, chorando.
Día a día visitaba os lugares nos que estivo comigo, coa ilusión de volverme ver dentro duns meses.
Estaba eu no fronte cando me alcanzou unha bala, impactou no meu peito, sentín angustia, dor, e o último que fixen foi dicirlle a un compañeiro que comunicara na casa da muller que eu amaba as seguintes palabras: "Quérote e sempre te quererei".
A miña amada xa perdera esperanza algunha, non saía da casa, refuxiábase na lectura, o único ca podía illar desa angustia de non poder saber o que queres coñecer.
Día a día ía á praza para ver se viña o seu home, pero eso nunca chegou a pasar.
Unha fría mañá de xaneiro, no que o sombrizo día presaxiaba unha mala nova, viu unha cara coñecida entre os militares, era seu pai, quen xa volvera de combater. Traía con el unha carta, sería del?
O seu pai deulla, cunha cara non moi boa, abriuna e cada palabra que lía, era unha puñada no seu corazón. Dicía que Manuel Rodríguez Noira, morrera en combate.
Ao final da carta, escrita con moi mala caligrafía, estaba a mensaxe que Manuel antes de morrer lle enviara “sempre te quererei”.
Volveu saír esa bágoa, e volveu esvarar pola súa meixela
Ningún comentario:
Publicar un comentario