07/06/12

O labirinto do vento

Tal é o título do relato vencedor da categoría dos máis novos, escrito por María Ramil Díaz, de 2º de ESO, e que vos invitamos a ler agora:


- Avoa, avoa! Cóntasnos un conto?
- Claro que si, netiños meus. Vouvos contar unha historia que me ocorreu hai moito tempo. Non podedes contarlla a ninguén, vai ser o noso segredo:
“Sería ó redor do 1996 cando eu aínda era unha rapaza fermosa de dezaseis anos. Como se achegaba o día das Letras Galegas, no instituto dérannos uns días de vacacións, que eu ía pasar cos meus pais, en Galicia, na casa dos meus avós, no Courel. Todas as mañás ía mercar o pan á panadería de Manuel, co que fixen moi pronto amizade e non tardou en presentarme ao seu fillo Daniel, que tiña un ano máis ca min. Pronto nos fixemos amigos e unha tarde decidimos ir dar un paseo polo bosque. Cando xa levabamos andado bastante, paramos a sentarnos para merendar. Eu sentíame xenial, adoraba aquel olor a herba fresca, respirábase unha tranquilidade inmensa ata que, de pronto, comezou a facer vento. Cada vez máis e máis forte. Ao chocar contra as árbores parecía que nos dicía algunhas palabras soltas. Parecía que nos chamaba. Nós, o que fixemos foi deixar todo no chan e seguir o vento ata que nos levou a estar diante dunha gran mansión branca. A nosa curiosidade era máis forte ca o medo que se intentaba apoderar do noso corpo. Achegámonos á porta e petamos. Ninguén contestou. Abrimos a porta e entramos. Nada máis dar tres pasos a porta pechouse. Intentámola abrir pero foi imposible. Todo escureceu. Paralizados polo medo, o que fixemos foi agardar en silencio ata que vimos un punto de luz que se achegaba a nós e tomaba a forma dunha rapaza diminuta. Era imposible crer o que estabamos vendo pero aquilo era real.
-Ola rapaces. Cales son os vosos nomes?
Nós, temerosos e desconfiados, dixémosllos.
-Daniel e Clara. Benvidos ao Labirinto do Vento. Isto consiste nunhas probas que teredes que superar se queredes marchar con vida. Os Supremos, criaturas malévolas que crearon esta mansión co fin de atraer a persoas para que participen nas tres fases a vida ou a morte, son os espectadores. Aquí tedes tres portas, cada unha levaravos a un lugar diferente. Unha vez dentro non poderedes marchar se non atopades a saída. Aquí tedes a primeira porta. Se conseguides superar a proba que vos agarda, teredes que facer a seguinte ata chegar á final. Que a sorte se poña sempre do voso lado.
Ao acabar de dicir isto desapareceu. Daniel e mais eu estabamos asustados e moi confusos. Non tiñamos opción; deberiamos pasar as tres probas se queriamos marchar con vida. Finalmente, abrimos a primeira porta. O que vimos foi un bosque cheo de árbores xigantescas que nunca víramos. De súpeto unhas bólas de lume botáronse sobre nós. Comezamos a correr intentando esquivalas todas. Unha delas conseguiu pasarme tan preto da cabeza que me queimou as puntas do pelo. Cando pararon de vir sentamos no chan; estabamos moi asustados. Pronto pensei que se quería estar viva máis tempo debía de ser forte e lista. Non sabiamos canto tempo íamos botar alí polo que o primeiro que se me ocorreu foi buscar un río, porque sen auga non durariamos moito e supoñía que tería que haber un, porque os Supremos non quererían ver como morriamos deshidratados. Non sería un bo espectáculo. Non foi doado encontralo. Pola noite, Daniel e mais eu tiveramos que durmir abrazados, para darnos calor. Se faciamos lume os seres que habitaran nesas terras encontraríannos facilmente. Pola mañá, espertounos o ruído das bólas de lume ao vir por nós. Corremos seguindo o río cara ao norte. Alí tiña que estar a saída. As bólas de lume eran moito máis grandes e alcanzaron o brazo de Daniel. Seguimos correndo e xa viamos a porta que nos levaría á saída cando as bólas cesaron. Daniel estaba moi mal. Non se podía mover e non o ía deixar, así que fun na procura dunhas herbas que aliviaran a dor. Cando as tiven mastigueinas e despois de crear unha pasta, apliqueina sobre o brazo de Daniel, que axiña notou unha mellora. Tiveramos que botar alí unha noite máis, polo que seguir o río fora moi boa idea. Pola mañá collémonos da man e cruzamos a porta.
-Moi ben rapaces– era aquel ser con ás –poucos lograron superar a primeira proba. Clara, fuches moi lista ao buscar auga. Por certo, eu son Effie. Non son un Supremo. Poderíase dicir que son a vosa amiga. A miña misión é axudarvos a gañar para poder ascender. Desexo ser unha ninfa de auga. Ben...non perdamos tempo, púidenvos conseguir isto, agora atravesade a segunda porta e que a sorte se poña sempre do voso lado.
Effie déranos unha mochila. Collín a Daniel da man e atravesamos a segunda porta.
O que vin impresionoume. Unha paisaxe totalmente desértica. Collemos as mochilas e miramos o que tiñan: un mapa onde aparecía a saída, unha botella para auga sen auga (recordo que ao vela non puiden evitar deixar escapar un sorriso), un saco de durmir, unha corda, e un coitelo. Collemos o mapa e emprendemos a viaxe. Todo estaba demasiado tranquilo. Primeiro fomos buscar auga. Pero no mapa non viamos ningunha indicación de onde podía haber algún río ou lagoa. Ata que de súpeto reparei nun cácto. Collín o coitelo, abrino con coidado e recollín a auga que tiña dentro. Cando ía facer o mesmo co seguinte, vimos como detrás de nós aparecían uns seres enormes que semellaban ser lobos pero moito máis grandes. Algo que nunca vira. Corremos todo canto nos permitiron as pernas ata que unha xigantesca pedra bloquearon o noso camiño. Daniel acordárase ca corda. Utilizámola para poder subir a pedra e aqueles seres, ao esvarar pola pedra, non puideron subir. Estabamos moi cansos polo que decidimos acampar. Por sorte tiñamos ao lado unha planta de vallas, que foron a nosa cea, e tivemos que restrinxir a pouca auga que puidera conseguir. Pola noite fixo moitísimo frío. De non ser polo saco de durmir morreriamos conxelados. Pola mañá emprendemos a viaxe. O vento arrastrábanos cara atrás polo que dificultaba o noso avance.
Puidemos chegar ao final do deserto. De non ser por todo o que Effie nos dera non seguiriamos con vida. Cruzamos a porta. Ao outro lado estaba Effie esperándonos, orgullosa de nós. Díxonos que estaba contentísima de que nós foramos os participantes que lle tocaran. Soamente dúas parellas chegaran a pasar a segunda proba.
-Grazas Effie de non ser por todo o que nos deches non estariamos agora aquí, estamos en débeda contigo.-díxenlle.
-Só conseguín iso porque aos Supremos gustoulles o listos que fostes e me concederon o permiso de ofrecervos u ha axuda. Se non quixeran que estivésedes na última proba non estariades agora falando aquí comigo. Só vos queda a última. Ánimo, quérovos moito pero teño que dicirvos que para esta proba dará igual o listos, fortes e rápidos que sexades. Recordade, actuade de corazón e non vos pasará nada. Temo que agora non vos podo dar ningunha axuda. Estareivos esperando aquí. Sei que o lograredes. Que a sorte se poña sempre do voso lado.
Cruzamos a porta. O que vimos fíxonos estremecer. O ceo estaba escuro e diante de nós só había unha entrada que levaba a un labirinto. Entramos, pero a Daniel absorbérao unha néboa e separárao de min. Eu avancei durante horas sen rumbo. Sentíame mal, mareada pero tiña que conseguir pasar a proba. Pronto comecei a ter sede e non puiden evitar pensar en como estaría Daniel. Botara dous días sen durmir, estaba cansada e famenta cando, de pronto, vin un vaso con auga e un anaco de pan. Corrín con forzas sacadas de onde non había e, cando ía comer o pan, vin a unha meniña chorando apoiada nos muros do labirinto. Achegueime a ela e díxome que levaba alí moito tempo, sen comer nin beber. Se eu non comía aquel pan e bebía aquela auga morrería, pero dinllo todo aquela nena a pesar de que sabía que o meu tempo se esgotaba. O labirinto encheuse dun vento que me envolveu e me deixou sen sentido. Ao espertar tiña diante a Daniel tirado no chan. Corrín a espertalo. Pensamos que fora todo un soño pero de camiño a casa, na pola dunha árbore, vimos a Effie .”
-Vaia, avoa, que cousas che pasan!!!! E... E aquel rapaz era o avó Daniel?
-Si meus netiños da alma, si que o era.

Ningún comentario:

Compromisos

Sempre que for posible, neste blog informaremos da autoría de textos, fotos e demais material audiovisual, que en todo caso é empregado con finalidade educativa e sen lucro. Se houber algo suxeito a dereitos de autor ou outras restricións, por favor, facédenolo saber para retirármolo o antes posible.
Por outro lado, os autores do blog non son responsables dos comentarios que os lectores poidan enviar. Todos aqueles comentarios obscenos, ofensivos contra persoas, crenzas ou ideas, ou contrarios á Lei serán eliminados en canto teñamos coñecemento deles.
Avísanos para axudarnos a cumprir estes compromisos.