Pablo Espiño, de 4ºESO-A, logrou o 1º premio do Concurso de Relatos convocado no IES de Rábade para celebrar o Día das Letras Galegas de 2018 coa narración titulada O son do ouro, que temos a oportunidade de ler a continuación.
Óliver. Ese é o meu nome. Acabo de axudarlle á policía a coller a un asasino que elixía o día do seu próximo crime segundo os días do comezo e final das batallas máis importantes da Guerra Civil española. Conseguín poñerme en contacto coa policía grazas a que meu pai é o comisario xefe do distrito A de León. Algunhas veces, a miña familia fala dos casos que aínda hai abertos na comisaría porque meu pai é comisario, como xa nomeei anteriormente, e miña nai é a encargada da fiscalía de Castela e León. Polo tanto,os seus traballos están relacionados continuamente. Esta situación provoca que ás veces haxa tensión entre eles polo estrés. O mellor disto son as vacacións do verán. O ano pasado fomos ás Rías Baixas en Pontevedra; a area miúda, a auga fresca; teño grandes recordos desas vacacións. Este ano a familia decidiu facer a ruta de sendeirismo das Médulas. -Óliver, fixácheste nese castiñeiro?-pregúntame meu pai que aparte de ser comisario sente una paixón enorme pola natureza,e en concreto polas árbores. -Si papá, é moi bonito coas súas follas verdes como todas as plantas que hai por aquí.-Non aturo a súa paixón, igual que el tampouco atura a miña debilidade pola historia. Estou especialmente ilusionado con esta viaxe porque estas montañas foron minas romanas e ademais grazas aos meus coñecementos históricos sei como facían para explotar a súa riqueza. Utilizaban os regatos da montaña para canalizar e embalsar a auga na parte superior da explotación. A montaña furábase coidadosamente cunha sofisticada rede de galerías,que ao descargar a auga embalsada, ía desfacendo a montaña e conducindo a pedra desfeita aos lavadeiros para que os esclavos dos romanos separasen o ouro da pedra restante da destrución da montaña. Para min e para outros historiadores contemporáneos parécenos un sistema hidráulico incrible, xa que nesa época non posuían a tecnoloxía que hoxe hai,-polo tanto mostraban uns coñecementos privilexiados para o período no que se encontraban. Así que teño unha gran curiosidade por entrar nas galerías e poder observar detidamente o seu interior apreciando cada detalle e cada rocha. -Marcos,non presiones ao rapaz, que non está tan metido no tema coma ti. Ademais, está desexando chegar ás galerías para podelas disfrutar.- Nunca me pareceu mal que miña nai me defendese pero tampouco me gustou moito a súa sobreprotección. -Por fin chegamos- anuncia meu pai casi asfixiado pola enorme camiñata. -Si,isto é verdadeiramente fermoso.-Non minto ao dicir que estaba moi fascinado con esas vistas desde o mirador. Toda a ruta que xa completaramos,acompañados das grandes montañas de pedra dunha estraña cor vermella. -Agora entraremos nas galerías.-Morro das ganas que teño de poder entrar nelas. O encargado proporciónanos a información e o equipamento necesarios para entrar nas covas de terrra feitas polos romanos hai uns centos de anos.Asemella ser un home de idade. O seu cabelo perdeu xa a súa cor, que, probablemente,fora escura, xa que nas cellas aínda quedan cabelos de cor marrón escuro. Entramos nas galerías cunha familia de catro:Un home e unha muller, cunha rapaza e un rapaz. Ambos parecen ser da miña idade polo tanto vémonos obrigados a ir na metade do grupo por seguridade. Á cabeza do grupo van os homes e o guía, mentres que ao final da caravana van as nosas nais. O guía chámase Pepe das Pedras. Segundo nos contou,o seu alcume puxérallo un antigo traballador co que adoitaba percorrer as galerías e que despediran hai dúas semanas;dixo tamén que as causas do seu despido foran moi estranas.O xefe, ao parecer, decidira despedilo debido a que provocaba pavor no cliente ao contarlle que nas galerías executaban tamén aos esclavos que non tiñan as capacidades idóneas para realizar todo o proceso.Aseguraba que ás veces oía os espíritos dos esclavos a través das paredes das galerías e afirmaba que lle pedían axuda. -Home… certo certo non hai nada.Eses son contos e lendas para nenos,de verdade cre vostede que se sinten os berros de persoas que morreron hai centos de anos? Neste momento notouse que o home respondeu algo incómodo e irritado a pregunta, cousa a cal notou meu pai.Intentou seguir coas preguntas sobre o tema pero o home respondía con monosílabos sin importancia e de cando en vez con algunha mueca que continuaba reflectindo máis e máis que ese home sabía máis do que contaba. Seguimos camiñando polas galerías nas que se divisaban as siluetas do que nun pasado fora un regato pequeniño. -E ti logo como te chamas? -Pregúntame a rapaza cando eu estaba totalmente distraído no meu mundo interior. -Eeeee! Tes lingua para falar ou comeucha un rato? -Dime esto nun ton de voz maior e tocándome un brazo. -Mmm sí, eu son Óliver -respondo nervioso ao fixarme nos seus enormes ollos verdes que conectan directamente a mirada ata os meus. Tamén me fixo no seu casco vermello que non permite ver toda a súa melena dun negro fulgurante. Continuamos a conversación durante uns minutos e coñecémonos un pouco máis. Contoume que a súa familia era de Ourense pero que vivían dende hai uns anos en Verín, que era unha cidade preciosa; que non dubidase en visitar algún día e que ela podería facerme de guía se decidía visitala percorrendo as rúas e os monumentos máis significativos. Despois dun tempo camiñando no que apenas pasou nada,excepto algún que outro comentario sobre os minerais presentes nas rochas, cruzámonos con traballadores e algún que outro turista desorientado. Estabamos na subgalería C-14 cando pola megafonía un son xordo sonou ao que continuou un pitido molesto de alarma manifestando un claro sinal de evacuación por un escorregamento de terra nun túnel cercano ao noso. De todas formas meu pai non se encontraba de todo seguro de se realmente era un desprendemento de terra o son emitido polos altofalantes. Pepe das Pedras indicou ao grupo o camiño á saída pero meu pai negouse a ir co grupo e decidiu axudar a evacuar as galerías. Miña nai é agora a guía do grupo. Pasamos ao lado das multitudes correndo como polos sen cabeza ata que me dei conta de que tiña que axudar dalgunha maneira.Sonou o altofalante indicando á xente a onde se debería dirixir, soou unha forte detonación que provocou un desprendemento que dividiu o grupo, estaban todos do lado da saída menos eu. Decidín volver por onde andaramos antes e encontreime cun home, alto e delgado con canas por riba das orellas e vestido coma un cidadán normal. -Rapaz, rapaz, achégate, que te levo á outra saída, non te preocupes que marcharemos de aquí- Di o home misterioso. Eu sígoo mentras se oe unha nova detonación.Tras uns segundo correndo, que parecen horas, levado polo medo e a adrenalina encontrámonos con meu pai e Pepe.Os dous están falando dos últimos grupos evacuados cando o home misterioso saca un coitelo e apuñala polas costas a Pepe que laia de dor. Eu quedo pasmado ante tal situación e meu pai sorprendido evita que Pepe caia ao chan. Cun movemento de gran velocidade digno dun boxeador, Pepe cerra o puño e aplica un gancho directo á mandíbula do home que cae ao chan doído. Saca un revólver pequeniño de tres balas e dispáralle ao home nun ombreiro. Xusto cando a bala penetra no corpo do home, Pepe pónse a berrarlle que foi un avaro, que a empresa era súa xa e que fora el quen a botara a perder por querer facerse co control total do negocio. O home coa parte superior do peito chea de sangue érguese con dificultade e colle un pequeño dispositivo cun botón vermello disposto a facer voar polos aires a montaña de terra vermella. -Señores o xogo rematou -Di un home que apareceu da nada. Semella ser novo, co cabelo negro e corto, vestido de traxe e coa barba afeitada, cunha camisa rosa e unha gravata azul escura con puntiños tamén rosas. -Como poden ser vostedes tan inxenuos de pensar que ían poder quitarme a miña empresa? Crían que non me ía dar conta das súas intencións? Pois si. Dúas semanas antes, un de vostedes veu falar comigo á oficina, dicíndome que o seu compañeiro roubara cartos da caixa principal da miña oficina. Revisei os cartos e estaban todos. Días despois deuse a casualidade de que desaparecera un contrato, e adiviñade quen o tiña. Si,acertaron. Son vostedes quen o teñen -di o home, rindo e emocionado polas súas propias palabras coma se dunha película se tratase. -De aquí só imos saír tres persoas, sairemos eu e mais o home este -sinalando a meu pai- e ese cativo-sinalándome a min- e,agora, a actuación final- anuncia sorrindo o home. Saca unha pistola da parte de detrás das costas e dispara á man que suxeitaba o detonador enaquizándolle os ósos da articulación ao outro home, colle o aparello e diríxese a Pepe, pero meu pai nun acto de pura velocidade colle o revólver e dispara ao detonador que se encontraba en poder do xefe, desfacéndoo en anaquiños. Dime que corra e, cando estou preto del, o home de traxe dispáralle a Pepe no peito e meu pai, coa última bala do revólver, dispara a unha carga que asomaba no teito; un escorregamento de pedras vértese enriba do elegante home e queda soterrado baixo o peso de rochas vermellas coma o sangue. Meu pai bota ao lombo o corpo de Pepe e corremos ata a saída da galería. Saímos ante a multitude asombrada pero non de nós, senón ao ver a montaña derribarse tras de nós. Pepe esperta sorrindo e doído tocándose o peito xusto no lugar onde a bala lle deu, saca unha pequena moeda brillante do peto, feita dun material dourado,nese momento entendín que se desmaiara pola coitelada, non polo disparo. Ao sacar a moeda un anaco de metal cae ao chan asemellándose a unha bala de pistola e Pepe cun sorriso na cara di: -Cando disparou sentín un clic e desmaieme. Sen dúbida será un son que nunca olvidarei. Recordareino e contaréillelo aos meus netos; a historia do son do ouro.
Óliver. Ese é o meu nome. Acabo de axudarlle á policía a coller a un asasino que elixía o día do seu próximo crime segundo os días do comezo e final das batallas máis importantes da Guerra Civil española. Conseguín poñerme en contacto coa policía grazas a que meu pai é o comisario xefe do distrito A de León. Algunhas veces, a miña familia fala dos casos que aínda hai abertos na comisaría porque meu pai é comisario, como xa nomeei anteriormente, e miña nai é a encargada da fiscalía de Castela e León. Polo tanto,os seus traballos están relacionados continuamente. Esta situación provoca que ás veces haxa tensión entre eles polo estrés. O mellor disto son as vacacións do verán. O ano pasado fomos ás Rías Baixas en Pontevedra; a area miúda, a auga fresca; teño grandes recordos desas vacacións. Este ano a familia decidiu facer a ruta de sendeirismo das Médulas. -Óliver, fixácheste nese castiñeiro?-pregúntame meu pai que aparte de ser comisario sente una paixón enorme pola natureza,e en concreto polas árbores. -Si papá, é moi bonito coas súas follas verdes como todas as plantas que hai por aquí.-Non aturo a súa paixón, igual que el tampouco atura a miña debilidade pola historia. Estou especialmente ilusionado con esta viaxe porque estas montañas foron minas romanas e ademais grazas aos meus coñecementos históricos sei como facían para explotar a súa riqueza. Utilizaban os regatos da montaña para canalizar e embalsar a auga na parte superior da explotación. A montaña furábase coidadosamente cunha sofisticada rede de galerías,que ao descargar a auga embalsada, ía desfacendo a montaña e conducindo a pedra desfeita aos lavadeiros para que os esclavos dos romanos separasen o ouro da pedra restante da destrución da montaña. Para min e para outros historiadores contemporáneos parécenos un sistema hidráulico incrible, xa que nesa época non posuían a tecnoloxía que hoxe hai,-polo tanto mostraban uns coñecementos privilexiados para o período no que se encontraban. Así que teño unha gran curiosidade por entrar nas galerías e poder observar detidamente o seu interior apreciando cada detalle e cada rocha. -Marcos,non presiones ao rapaz, que non está tan metido no tema coma ti. Ademais, está desexando chegar ás galerías para podelas disfrutar.- Nunca me pareceu mal que miña nai me defendese pero tampouco me gustou moito a súa sobreprotección. -Por fin chegamos- anuncia meu pai casi asfixiado pola enorme camiñata. -Si,isto é verdadeiramente fermoso.-Non minto ao dicir que estaba moi fascinado con esas vistas desde o mirador. Toda a ruta que xa completaramos,acompañados das grandes montañas de pedra dunha estraña cor vermella. -Agora entraremos nas galerías.-Morro das ganas que teño de poder entrar nelas. O encargado proporciónanos a información e o equipamento necesarios para entrar nas covas de terrra feitas polos romanos hai uns centos de anos.Asemella ser un home de idade. O seu cabelo perdeu xa a súa cor, que, probablemente,fora escura, xa que nas cellas aínda quedan cabelos de cor marrón escuro. Entramos nas galerías cunha familia de catro:Un home e unha muller, cunha rapaza e un rapaz. Ambos parecen ser da miña idade polo tanto vémonos obrigados a ir na metade do grupo por seguridade. Á cabeza do grupo van os homes e o guía, mentres que ao final da caravana van as nosas nais. O guía chámase Pepe das Pedras. Segundo nos contou,o seu alcume puxérallo un antigo traballador co que adoitaba percorrer as galerías e que despediran hai dúas semanas;dixo tamén que as causas do seu despido foran moi estranas.O xefe, ao parecer, decidira despedilo debido a que provocaba pavor no cliente ao contarlle que nas galerías executaban tamén aos esclavos que non tiñan as capacidades idóneas para realizar todo o proceso.Aseguraba que ás veces oía os espíritos dos esclavos a través das paredes das galerías e afirmaba que lle pedían axuda. -Home… certo certo non hai nada.Eses son contos e lendas para nenos,de verdade cre vostede que se sinten os berros de persoas que morreron hai centos de anos? Neste momento notouse que o home respondeu algo incómodo e irritado a pregunta, cousa a cal notou meu pai.Intentou seguir coas preguntas sobre o tema pero o home respondía con monosílabos sin importancia e de cando en vez con algunha mueca que continuaba reflectindo máis e máis que ese home sabía máis do que contaba. Seguimos camiñando polas galerías nas que se divisaban as siluetas do que nun pasado fora un regato pequeniño. -E ti logo como te chamas? -Pregúntame a rapaza cando eu estaba totalmente distraído no meu mundo interior. -Eeeee! Tes lingua para falar ou comeucha un rato? -Dime esto nun ton de voz maior e tocándome un brazo. -Mmm sí, eu son Óliver -respondo nervioso ao fixarme nos seus enormes ollos verdes que conectan directamente a mirada ata os meus. Tamén me fixo no seu casco vermello que non permite ver toda a súa melena dun negro fulgurante. Continuamos a conversación durante uns minutos e coñecémonos un pouco máis. Contoume que a súa familia era de Ourense pero que vivían dende hai uns anos en Verín, que era unha cidade preciosa; que non dubidase en visitar algún día e que ela podería facerme de guía se decidía visitala percorrendo as rúas e os monumentos máis significativos. Despois dun tempo camiñando no que apenas pasou nada,excepto algún que outro comentario sobre os minerais presentes nas rochas, cruzámonos con traballadores e algún que outro turista desorientado. Estabamos na subgalería C-14 cando pola megafonía un son xordo sonou ao que continuou un pitido molesto de alarma manifestando un claro sinal de evacuación por un escorregamento de terra nun túnel cercano ao noso. De todas formas meu pai non se encontraba de todo seguro de se realmente era un desprendemento de terra o son emitido polos altofalantes. Pepe das Pedras indicou ao grupo o camiño á saída pero meu pai negouse a ir co grupo e decidiu axudar a evacuar as galerías. Miña nai é agora a guía do grupo. Pasamos ao lado das multitudes correndo como polos sen cabeza ata que me dei conta de que tiña que axudar dalgunha maneira.Sonou o altofalante indicando á xente a onde se debería dirixir, soou unha forte detonación que provocou un desprendemento que dividiu o grupo, estaban todos do lado da saída menos eu. Decidín volver por onde andaramos antes e encontreime cun home, alto e delgado con canas por riba das orellas e vestido coma un cidadán normal. -Rapaz, rapaz, achégate, que te levo á outra saída, non te preocupes que marcharemos de aquí- Di o home misterioso. Eu sígoo mentras se oe unha nova detonación.Tras uns segundo correndo, que parecen horas, levado polo medo e a adrenalina encontrámonos con meu pai e Pepe.Os dous están falando dos últimos grupos evacuados cando o home misterioso saca un coitelo e apuñala polas costas a Pepe que laia de dor. Eu quedo pasmado ante tal situación e meu pai sorprendido evita que Pepe caia ao chan. Cun movemento de gran velocidade digno dun boxeador, Pepe cerra o puño e aplica un gancho directo á mandíbula do home que cae ao chan doído. Saca un revólver pequeniño de tres balas e dispáralle ao home nun ombreiro. Xusto cando a bala penetra no corpo do home, Pepe pónse a berrarlle que foi un avaro, que a empresa era súa xa e que fora el quen a botara a perder por querer facerse co control total do negocio. O home coa parte superior do peito chea de sangue érguese con dificultade e colle un pequeño dispositivo cun botón vermello disposto a facer voar polos aires a montaña de terra vermella. -Señores o xogo rematou -Di un home que apareceu da nada. Semella ser novo, co cabelo negro e corto, vestido de traxe e coa barba afeitada, cunha camisa rosa e unha gravata azul escura con puntiños tamén rosas. -Como poden ser vostedes tan inxenuos de pensar que ían poder quitarme a miña empresa? Crían que non me ía dar conta das súas intencións? Pois si. Dúas semanas antes, un de vostedes veu falar comigo á oficina, dicíndome que o seu compañeiro roubara cartos da caixa principal da miña oficina. Revisei os cartos e estaban todos. Días despois deuse a casualidade de que desaparecera un contrato, e adiviñade quen o tiña. Si,acertaron. Son vostedes quen o teñen -di o home, rindo e emocionado polas súas propias palabras coma se dunha película se tratase. -De aquí só imos saír tres persoas, sairemos eu e mais o home este -sinalando a meu pai- e ese cativo-sinalándome a min- e,agora, a actuación final- anuncia sorrindo o home. Saca unha pistola da parte de detrás das costas e dispara á man que suxeitaba o detonador enaquizándolle os ósos da articulación ao outro home, colle o aparello e diríxese a Pepe, pero meu pai nun acto de pura velocidade colle o revólver e dispara ao detonador que se encontraba en poder do xefe, desfacéndoo en anaquiños. Dime que corra e, cando estou preto del, o home de traxe dispáralle a Pepe no peito e meu pai, coa última bala do revólver, dispara a unha carga que asomaba no teito; un escorregamento de pedras vértese enriba do elegante home e queda soterrado baixo o peso de rochas vermellas coma o sangue. Meu pai bota ao lombo o corpo de Pepe e corremos ata a saída da galería. Saímos ante a multitude asombrada pero non de nós, senón ao ver a montaña derribarse tras de nós. Pepe esperta sorrindo e doído tocándose o peito xusto no lugar onde a bala lle deu, saca unha pequena moeda brillante do peto, feita dun material dourado,nese momento entendín que se desmaiara pola coitelada, non polo disparo. Ao sacar a moeda un anaco de metal cae ao chan asemellándose a unha bala de pistola e Pepe cun sorriso na cara di: -Cando disparou sentín un clic e desmaieme. Sen dúbida será un son que nunca olvidarei. Recordareino e contaréillelo aos meus netos; a historia do son do ouro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario