Co relato Jean, de Alejandro Vilar López, de 4ºA, merecedor do primeiro premio na súa categoría do Concurso de Relatos 2009, concluímos a publicación dos catro relatos galardoados este ano coa satisfacción de termos entre nós catro narradores cheos de futuro. Parabéns aos catro.(As ilustracións do texto son, naturalmente, de Van Gogh)
Levo xa uns anos traballando no psiquiátrico e sempre sentín un gran interese por Jean e a súa historia. Hoxe decídome a contárvola para que sexades vós os que a xulguedes.
Eu son Laura, unha das doutoras do hospital psiquiátrico local. Levo cinco anos traballando nel (entrei no 2004) e Jean foi o meu primeiro paciente. Hoxe segue aquí ingresado polo que deron en calificar de "demencia". Jean é (ou di ser) francés, nado no 1760, e un dos heroes da Revolución Francesa.
A pesar dos centos de tratamentos que se lle aplicaron, a súa identidade real é aínda descoñecida, polo que para nós segue a ser Jean, o "heroe revolucionario".
Foi traído ao psiquiátrico despois de que provocase un alvoroto tremendo no parque, a golpe de espada, ferindo un par de axentes que o intentaron deter. Eu atopeime con el nada máis chegar ao hospital, e aínda recordo as súas palabras de benvida:
-Bonjour, mademoiselle! É vostede a nova doutora? Eu son Jean, e veño de moi lonxe, pero iso é outro conto que parece que aquí ninguén cre.
Realmente aquel home non era o prototipo de interno que eu esperaba. Parecía estar completamente san, o único indicio da súa enfermidade era o seu empeño en falar da Francia de finais do XVIII e da Revolución. Fíxenlle as preguntas de rigor e o único que puiden sacar en limpo era que aquel home detestaba estar naquel lugar encerrado. Dicía algo como que "non viñera dende o século XVIII só para estar encerrado nunha pequena habitación". El quería ver o mundo do século XXI.
Aquel día terminei a miña xornada de traballo ás oito e media da tarde, xa noite pecha naquel frío inverno. Estaba saíndo do hospital cando me informaron da fuxida dun dos internos, que, como non podía ser doutro xeito, era Jean. Empezaba con bo pé... Xa non era a miña función axudar na súa busca, así que simplemente collín as miñas cousas e saín á rúa.
Non levaba nin un minuto andando cando, nunha das pequenas rúas da cidade, vin un home ataviado cunha capa e un sombreiro discutindo cun policía. Acerqueime pouco a pouco e puiden comprobar que o policía estaba á beira dun ataque de nervios, discutindo con aquel home que se limitaba a dicir catro tonterías nun francés que o outro non comprendía.
-Perdoe señor, este é o meu tío que acaba de chegar de París -dixen eu nada máis cheguei ao seu lado-. Veña, Jean, marchemos.
O policía deixounos ir sen demasiado problema, non sen antes recordarme que debía ter máis coidado co meu "tío".
-Que clase de representante das forzas da lei era ese home? -preguntou Jean-. Non me dera tempo a dicir nada e xa me estaba ameazando con levarme detido!
-Tranquilo, ao final non pasou nada. Veña, volvamos ao hospital.
-Non! Non! Antes morto, mademoiselle! Eu non volvo a ese cárcere!
-Pero Jean, é a miña obriga levalo de volta. Non pode estar aquí.
-Internos deberían estar eses policías tolos... Por favor, déixeme só dúas horas. Logo prométolle que volverei con vostede.
Ao final accedín. No fondo sentía pena por el. Non era alguén que necesitase estar interno no psiquiátrico. Incluso no dos policías tiña razón. Nos últimos anos o número de policías aumentara de xeito espeluznante, ata o punto de que non podías facer nada sen un policía observándote.
Así que, durante dúas horas, convertinme na compañeira dun fuxitivo, e debo dicir que foi o mellor que fixen en moito tempo.
Ao saír daquela pequena rúa (baixo a atenta mirada do axente de policía), atopámonos diante do hospital de saúde local, e o que vimos foi aterrador. Dunha ambulancia baixaba un home tumbado nunha camilla empurrada por un médico. Na entrada esperaban dous axentes, que preguntaron ao médico o nome do paciente. Comprobaron as listas e dixeron:
-Non pagou o seguro o pasado ano. Ao pavillón externo!
-Estoulle dicindo quem ou o atendemos no quirófano do interior, ou este home morre aquí mesmo -contestou o médico.
-Sen seguro non hai entrada ao hospital.
Jean saíu disparado cara aos axentes.
-Deixen entrar este home! Fagan caso ao médico, asasinos!
-Leve este home de aquí agora mesmo ou van pasar os dous a noite na comisaría -díxome un dos axentes.
Collín a Jean e leveino de alí. Seguimos o noso camiño pola rúa principal, e el non parou en todo o tempo de blasfemar contra os axentes. Aos nosos lados sucedíanse os edificios abandonados e de vez en cando algún que outro restaurante de comida rápida. En todos os portais había un ou dous indixentes. Non pedían cartos, non pedían comida. Simplemente estaban alí, sentados ou durmindo.
-Que lle pasa? Por que está aí tirado? preguntoulle Jean a un.
-Eu vivía aí arriba, no terceiro -contestou o indixente-. Quitáronme a miña casa por non poder pagala. E agora estou aquí, como a maioría, sen casa, sen traballo. Sobrevivo malamente.
Jean quedou sorprendido do que lle estaba a ocorrer a aquel home, e quixo seguir alí, falando con el, pero eu recordeille que xa as dúas horas pasaran, e que debiamos volver ao hospital. Despedíuse do outro home e regresamos ao hospital falando da situación de todos aqueles homes e mulleres. Antes de entrar, díxome unha última cousa:
-Se o progreso é isto, se isto é o mellor que fostes quen de conseguir en tantos anos, é que non apreciades a loita dos que estiveron detrás de vós.
Ao entrar montouse un alvoroto tremendo, e eu fun obxecto de numerosas preguntas. El regresou á súa habitación e, ata o momento, non volveu saír dela. Seica chegou á conclusión de que o exterior era aínda peor que o interior.
Tolo? Probablemente. Pero non máis do normal.
