Recomendacións de lectura verán 2010

Chegou por fin o esperado verán. Aí van as nosas suxestións de lectura para acompañar os longos días que nos agardan.

Que os disfrutedes!!

Open publication - Free publishing - More sun

Bágoas de loita

E agora é o momento de publicar o relato que levou o segundo premio no Certame de Relatos do noso Centro; titúlase Bágoas de loita, e foi escrito por Pablo Quirós Corte, de 1º de ESO. A imaxe que ilustra o texto é un detalle da Torre da Berenguela

Era unha tarde de xullo. O sol quentaba as rúas de Santiago de Compostela, os peregrinos agrupábanse na entrada da catedral e fixeime na fachada dunha casa. Vina apoiada nunha fiestra, con eses cabelos rubios, da cor do ouro. Estaba lendo, ai a lectura!, ese mundo onde todo é posible, ser policía e ladrón, labrego e mariñeiro...
A tristeza inundaba o ambiente. Unha partida de homes ía ao fronte de batalla a combater, pero ela parecía que nada lle afectaba, ata que unha bágoa cristalina saíu dos seus ollos e foi baixando pola súa meixela. Un home cunha mochila ao lombo e uniforme de militar ía cara a praza, onde os militares se mesturaban no ambiente coa xente que ía abrazar ao Santo. Cantos volverían? Non o sei, pero o que si sei é que eses homes, todos e cada un deles, loitaba polas súas familias e por Galicia.
A Berenguela da catedral resoou doce veces, ó tempo no que o botafumeiro despedía ese aroma característico, e os homes partiron, todos eles expresando con bágoas toda a dor que sentían.
Ao día seguinte todo transcorría normal, ata que me crucei con ela. Era imposible non mirala, e non o puiden evitar. Achegueime a falarlle, fomos a un café da rúa San Pedro e estivemos conversando. Non dixo nada do outro día e eu, por medo a entrometerme, non lle preguntei. Paseamos pola praza de Praterías, ela mirábame e eu respondía as súas miradas, en momentos así sobran as palabras. Colleume da man, entrelazou os seus dedos cos meus e fixo ademán de bicarme, pero os dous sabiamos que estaba mal, non podiamos nin sequera collernos da man, pero o noso amor levounos á equivocación.
Comecei o día pensando nela, fun buscala pero dixéronme que non podía vela, e tamén, que como se nos ocorrera ir da man en público o primeiro día que nos viamos, e aínda peor, sen nos casar. Ese día foi o máis mouro que pasara, fíxoseme eterno, pero cando xa estaba desesperado vina aparecer. Díxome que a perdoaran con tal de que non volvera a pasar.
Non saímos da miña casa, por medo a quedar mal e deshonrar as nosas familias. Tomamos uns cafés mentres planeabamos o noso futuro. Pode parecer cedo, pero nos tempos nos que estamos convén preparar as cousas con antelación para poder aforrar.
Unha semana despois chegoume unha carta, tiña que ir combater, non tiña suficiente cun home, que agora lle tiñan que mandar a guerra ao único amor da súa vida.
Díxenlle que volvería, non sabía dentro de canto, pero que volvería. Ela despediume da única forma que neses momentos se podía facer, chorando.
Día a día visitaba os lugares nos que estivo comigo, coa ilusión de volverme ver dentro duns meses.
Estaba eu no fronte cando me alcanzou unha bala, impactou no meu peito, sentín angustia, dor, e o último que fixen foi dicirlle a un compañeiro que comunicara na casa da muller que eu amaba as seguintes palabras: "Quérote e sempre te quererei".
A miña amada xa perdera esperanza algunha, non saía da casa, refuxiábase na lectura, o único ca podía illar desa angustia de non poder saber o que queres coñecer.
Día a día ía á praza para ver se viña o seu home, pero eso nunca chegou a pasar.
Unha fría mañá de xaneiro, no que o sombrizo día presaxiaba unha mala nova, viu unha cara coñecida entre os militares, era seu pai, quen xa volvera de combater. Traía con el unha carta, sería del?
O seu pai deulla, cunha cara non moi boa, abriuna e cada palabra que lía, era unha puñada no seu corazón. Dicía que Manuel Rodríguez Noira, morrera en combate.
Ao final da carta, escrita con moi mala caligrafía, estaba a mensaxe que Manuel antes de morrer lle enviara “sempre te quererei”.
Volveu saír esa bágoa, e volveu esvarar pola súa meixela

A viaxe

Hoxe publicamos o relato de Sandra Carballido Regueiro, alumna de Bacharelato do noso centro, que recibiu o primeiro premio do Concurso de Relatos convocado polo ENDL do Instituto.
O relato titúlase A viaxe, e a ilustración que acompaña este post é, naturalmente, de Joan Miró.

Esta noite fora de tolos, case non dera durmido. A viaxe que ía emprender hoxe semellaba ser longa e pesada.
Custáralle moito decidir se ir ou non. Pero esa viaxe era importante: era, quizais, o seu futuro.
Levaba xa moitos anos incómodo coa súa vida, precisaba un cambio. E para lograr ese cambio tiña que irse dese lugar.
Pasara moitos traballos nestes últimos tempos: un divorcio que xa semellaba que se ía converter niso o mesmo día da súa voda; un traballo que non lle gustaba e polo cal recibía un soldo miserable a pesar do gran esforzo que facía; un pequeno apartamento no que case non se daba andado e do que agora estaban a punto de botar por non pagar o aluguer; o alzhéimer de seu pai, que ocupaba todo o tempo que lle quedaba libre despois de traballar... Eran moitas cousas xuntas.
Por iso precisaba un cambio.

Non lle levara moito tempo facer a maleta, pois non quería levar recordos, só quería deixar o seu pasado atrás, esquecelo. Por iso, decidiu non meter fotos na súa maleta. Decidiu non levar, nin sequera, roupa e zapatos. Xa atoparía no seu destino todo o que precisaba.
A viaxe, ademais, non lle custara moito, economicamente falando.
O que máis lle custaba, aínda que non quixese admitilo, eran as despedidas.
Despedirse de seu pai, enfermo, fora difícil. Pero sabía que a el non lle custara tanto, pois a enfermidade borraba os recordos recentes rapidamente e, ademais, seu pai nin sequera recordaba que ese estraño que se despedía era o seu fillo.
Así pois, o único que tiña que facer era deixar ó seu proxenitor en boas mans. Levouno xunto da súa irmá, pero estaba moi ocupada cos seus negocios como para ocuparse dun vello enfermo –esas foran, literalmente, as súas palabras-. Non tiña ninguén máis a quen acudir, así que o levou a unha residencia para anciáns, a pesar de non ter diñeiro para pagala. Pero os servizos sociais non podían deixar só a seu pai.
Entón, todo estaba solucionado.
Non quería despedirse dos veciños, pois nin sequera os consideraba veciños. Eran persoas que vivían ó lado da súa casa e que se dedicaban a falar sobre a súa vida dende que o vían saír polo portal ata que o volvían a ver saír ó día seguinte. Iso son veciños? El cría que non. Eu tamén penso que non.
E iso era todo, non tiña máis familia e nin sequera amigos, porque a súa apertada axenda non lle deixaba tempo para as relación sociais.

Así que, xa estaba. Decidiu dar unha volta pola rúa. Ver os rapaces que xogaban no parque, sentir o vento que o azoutaba na cara nas tardes de inverno, sentir o arrecendo a café que saía do bar da esquina. Porque, saír á rúa e ver o que os seus ollos querían ver era o que desexaba. Sen preocupacións, sen ataduras: libre.

Eses foron os últimos momentos antes da viaxe.
Na miña opinión, esa viaxe non era o mellor que el podía facer, era unha mala solución. Non, nin sequera estou seguro de que fora unha solución. Era fuxir. Era renderse.
Pero ninguén podía persuadilo, así pois, seguiu camiñando ata a ponte. Deu un paso adiante, dous pasos. E xa non había ponte, só abismo.

Premio

Acaban de concedernos un novo premio, e iso é algo que nos enche de orgullo e satisfacción. Como non.
O blog que o concede explica que nos distingue "Porque a rapazada deste instituto amosa a quen queira velo que o Galego é un idioma vivo, vello pero novo, con historia e con futuro, para pensar, para falar e para vivir, “de letras” e “de ciencias”, para ser e para estar".
Cuns argumentos coma estes, a satisfacción e o orgullo son dobres.
Sinceramente, grazas.

Prazas maiores

O Ministerio de Cultura comunícanos que se publicou no sitio Juegos Temáticos da súa páxina web un novo xogo adicado ás Prazas Maiores de diferentes cidades de España e América.

Se queres, podes acceder a través da páxina web http://www.blogger.com/mcu.es, ou directamente pulsando aquí.