Estas son algunhas recomendacións de lectura para este tempo reparador. Esperamos que vos sexan proveitosas. Bo verán!!!
Pica na imaxe para acceder
24/06/15
15/06/15
Estatísticas préstamo 2014-2015
Este é o resultado en cifras do préstamo na nosa biblioteca durante o curso 2014-2015 e o seu incremento respecto do ano anterior.
09/06/15
Un único soño
E a seguir publicamos o relato que obtivo o segundo premio no concurso das Letras Galegas do Instituto. A súa autora é Anabel Cruz
Ribeiro, alumna de 1ªESO-B.
Parabéns.
Ás veces as persoas temos
moitos soños e vivimos desexando que se cumpran algún día, pero
unha rapaza duns dez anos dunha vila do norte de Galicia chamada
Xulia, ten un único soño: poder vivir nun mundo no que non haxa
guerras, desigualdades, pobreza… E ela quere loitar por el cando
sexa maior. A Xulia non lle gusta ver o telexornal porque se pon moi
triste ao ver tanta xente pelexándose, roubando, matando…
-Papá, por que a xente e
tan mala? -pregúntalle Xulia sempre ao seu pai.
-Esa é unha boa pregunta,
pero eu non sei como contestarcha -dille case sempre seu pai.
Moitas noites Xulia vai
chorando para a cama pensando en toda a xente que non ten onde durmir
nin nada que comer. Un día normal de escola, Xulia vístese para ir
a escola algo triste polo que escoitou onte na radio, ían desaloxar
unha familia de Lugo por non poder pagar o aluguer do piso.
-Bos días -saudou Xulia á súa mellor amiga, Gloria.
-Bos días Xulia, nótote
un pouco triste, é polo que dixeron onte na radio?
-Si, xa sabes que me da
moita pena iso.
-Pois téñoche unha boa
noticia, a miña tía formou una ONG, chámase “Unidos por un mundo
mellor”. Se queres, podes formar parte dela, só tes que ir ao
lugar no que está e pedirlles que che fagan socia.
Xulia botou toda a mañá
moi contenta pensando no que lle dixera Gloria. Pola tarde cando
acabou de estudar foi a ONG e pediulles que a fixeran socia pero
dixeron que non podían porque era menor de idade. Xulia moi
desilusionada volveu para a súa casa cos ollos cheos de lágrimas.
Cando ía abrir a porta atopouse con seu pai, seu pai notoulle que
lle pasaba algo e díxolle que fora para ao seu cuarto que ían falar
do que lle pasaba.
-Que che pasa tesouro?
Sabes que me tes aquí para o que sexa; anda, dime que che pasa.
-É que Gloria me dixo que
a súa tía formara unha ONG e que eu podía formar parte dela. Pero
cando fun alí para formar parte dela dixéronme que non podía ata
que fora maior de idade -dicía Xulia chorando.
-Tranquila, non te
preocupes. Se te fai máis feliz podo facerme socio eu e doar uns
poucos cartos todos os meses para a xente que máis o necesita, dixo o
pai cun pequeno e tímido sorriso para que a súa filla se alegrase
un pouco.
-Farías iso por
min? Moitas grazas papá, es o mellor pai de todo o mundo, quérote
moito -dicía Xulia xa máis tranquila e contenta.
-Eu tamén te quero, corazón.
Xulia, xa máis tranquila
baixou a xogar ao xardín o pouco que quedaba de tarde. Cando chegou
a hora de cear entrou na casa cun sorriso amplo e foi lavar as mans
antes de sentarse á mesa; cando chegou á cociña estaban dando o
telexornal e ao velo borróuselle o sorriso que tiña na cara, o seu
pai notoullo e cambiou rapidamente de canal pero a noticia xa estaba
gravada na súa mente: dezaoito persoas mortas nun atentado.
-Xulia, contra iso non se
pode facer nada.
Pero Xulia non o escoitou
e foise para a cama sen comer, chorando. Gustaríalle que as persoas se
concienciaran do dano que fan cando fan esas cousas e que a xente que
pode intentar paralos faga algo.
Pasaban os días e Xulia
seguía triste porque no telexornal non saían máis que roubos,
atentados… Como o pai de Xulia vía que ela seguía triste, decidiu
formar parte dunha asociación para enviarlle alimentos á xente dos
países pobres; facendo isto conseguiu animala un pouco.
-Moitas grazas, papá, es o
mellor do mundo.
-E ti a mellor
filla -dicía o pai despois dun forte abrazo.
Pasaban os días, os
meses… e estas cousas non paraban e Xulia concienciouse de que ela
non podía facer nada contra iso a parte de que era moi pequena.
Fíxose unha promesa a si mesma: cando fose maior ía estudar medicina
e ía ir a traballar aos países países máis necesitados.
Co tempo Xulia medrou e, agora, xa era unha muller. Estudou medicina como prometera hai tempo
e agora estaba traballando nos países pobres e tamén formaba parte
dunha ONG que repartía alimentos e roupa. No seu tempo libre tamén
escribe historias, esta escribiuna ela e dedícalla ao seu pai que
recentemente faleceu.
Papá, esta historia só é
unha pequena parte da nosa historia. Moitas grazas por axudarme
sempre e á xente necesitada cando eu cho pedía. Un bico moi grande: nunca te olvidarei, sempre estarás ocupando un oco moi importante no
meu corazón.
Asinado: Xulia
08/06/15
Ir en barca á escola
O primeiro premio do concurso de relatos das Letras Galegas organizado polo Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística do IES de Rábade foi para o relato Ir en barca á escola, de Alicia Couso Montes, de 1ºESO-A.
Hai uns anos, cando eu era pequena, coñecín a unha nena de Negueira de Muñiz, chamada Ana, de mediana estatura, de pelo longo e rizo. Sempre estaba sorrindo e con ganas de contar historias ou contos. Para ir á escola tiña que coller unha barca e pagarlle a un barqueiro para que a levara. Tiña que pasar polo río Navia. A min gustaríame moito ir en barca á escola.
Parece unha viaxe moi bonita con todas esas paisaxes. Ten que ser moi interesante, pensaba eu.
Ana contaba historias de como ía á escola. A min fascinábame todo o que contaba. Estaba calada todo o tempo, escoitándoa.
Un día, como outros moitos máis, contoume unha historia da súa viaxe ao colexio. Gustárame moito. O que me contou foi:
“ O outro día cando viña para a escola, despois de pagarlle ao barqueiro e este empezar a remar, vin unha cegoña, gústanme moito. Xa vira o outro día unha cerca da igrexa.
O que sabía ben é que como agora xa se aproxima o bon tempo e logo se acabará a escola, pronto ía estar cheo de paxaros que veñen para aquí no verán.
Como ía dicindo, a cegoña gustoume moito e ata lle puxen un nome: Zancuda.
Achegouse á nosa barca e pousouse. Eu, que tiña un pouco de pan na mochila para levar ao colexio, deille un anaco. Acompañounos toda a viaxe. Todos os días seguintes estábame esperando onde a vira por primeira vez, eu dáballe un anaco de pan e ela viña con nós toda a viaxe”.
Cando acabamos a escola pedinlle a miña mai que me deixase quedar un día a durmir na casa de Ana.
Cando chegou o día xa tiña todo preparado para ir á súa casa. Miña mai levoume. Cando cheguei alegrámonos moito de vernos.
Cando miña mai se foi fomos deixar todas as miñas cousas á súa habitación.
A súa casa era de pedra, tiña un balcón e un camiño de pedras para chegar á porta.
Despois ela díxome que me tiña unha sorpresa. Eu non sabía que podía ser. Estaba moi ansiosa.
Ela levoume por moitos camiños e fomos polo campo. Cada vez era máis entretido. De pronto vin o río e a barca, a que a levaba todos os días á escola. Ana sacou do peto uns cartos e deullos ao barqueiro. Díxolle que fora amodo, que nos levara ata a escola e que nos volvera a traer ao mesmo sitio. O barqueiro asentiu.
Cando o barqueiro levaba pouco tempo remando apareceu a cegoña. Nunca vira unha dende tan cerca. Entón Ana sacou do seu peto o pan que levaba gardado por se viamos a cegoña. Díxome se quería que lle dese un pouco de pan. Contestei que si. Acompañounos todo o camiño. Víase moita vexetación. Había carballos, castiñeiros e agunha que outra árbore caída. A herba estaba alta e había fentos. Encántame a paisaxe das beiras dos ríos.
Non quería que acabase nunca ese paseo en barca.
Ao chegar á casa ía cun sorriso de orella a orella. Pola noite quedeime pronto durmida porque estaba moi cansa.
Foi un día marabilloso.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
Compromisos
Sempre que for posible, neste blog informaremos da autoría de textos, fotos e demais material audiovisual, que en todo caso é empregado con finalidade educativa e sen lucro. Se houber algo suxeito a dereitos de autor ou outras restricións, por favor, facédenolo saber para retirármolo o antes posible.
Por outro lado, os autores do blog non son responsables dos comentarios que os lectores poidan enviar. Todos aqueles comentarios obscenos, ofensivos contra persoas, crenzas ou ideas, ou contrarios á Lei serán eliminados en canto teñamos coñecemento deles.
Avísanos para axudarnos a cumprir estes compromisos.
Por outro lado, os autores do blog non son responsables dos comentarios que os lectores poidan enviar. Todos aqueles comentarios obscenos, ofensivos contra persoas, crenzas ou ideas, ou contrarios á Lei serán eliminados en canto teñamos coñecemento deles.
Avísanos para axudarnos a cumprir estes compromisos.