Patricia Seijas Díaz, alumna de 3º de ESO do noso Instituto, resultou a gañadora do concurso literario que con motivo da celebración do Día das Letras Galegas organiza o Equipo de Dinamización e Normalización Lingüística.
Eis o seu relato, titulado Tristes Lembranzas:
Recordo
moi ben o día que coñecín a Lola, unha rapaza que chegou deica a
miña oficina un martes dun mes de verán
.
Eu
estaba lavando na leituga para xantar cando escoitei timbrar na
porta. Saín fóra, aínda coa toalla secando as mans.
Sorprendeume
moito ver aquela rapaza tan deprimida, deille a benvida e mandeina
pasar para o despacho. Senteime e díxenlle a ela que tamén se
sentase .
Pregunteille
cal era o obxectivo de virme visitar e ela díxome que era a ilusión
de poder seguir vivindo na casa na que nacera, xa que agora había alguén que lla quería quitar .
Aínda
que me esforcei e intentei sacarlle as máximas palabras da boca, non dei feito máis. A súa voz e as palabras empregadas por ela
amosaban unha gran tristura polo que supuxen que nada máis podería
facer por axudarlle .
Despois
díxome que se alegraba moito de verme e de falar comigo, pero que non desexaba perder a vez do psiquiatra.
O
meu propósito era non cobrarlle nada pero ela deixoume vinte euros
encima da mesa.Intentei explicarlle e dicirlle cal era o meu motivo
para non cobrarlle nada, pero insistiu,polo que tiven que
quedarme con eles . Despois pedinlle o seu número de teléfono para
darlle cita para un novo día e intentar sacarlle a máxima
información posible. Deumo e despois ela pediume o meu .
Ese
mesmo día ás oito deille unha chamada, contestoume algo máis
ilusionada, aínda que non era moito, e bastante máis do que cabía
esperar. E mesmo contoume que o doutor lle dera un novo tratamento
para os seguintes seis meses .
Eu
deille vez para o venres, total só faltaban dous días, xa que os
outros tíñaos tan ocupados que non podía nin facer un oco .
Cando
chegou o día vina aínda máis animada, traía bastantes ganas de
falar, polo que llle saquei algo máis de información, que fun anotando
mentres ela falaba, máis tarde paseino a limpo no ordenador e logo
imprimín todo e fíxenlle unha fotocopia para que tivese tamén todo
arquivado .
Cando rematou mandeille cubrir uns papeis e vin o seu
bo nivel en redacción, máis tarde díxenlle que
era mellor que me escribise a súa vida dende que comezara a ter
problemas. Aceptou e prometeu traer todo feito para
o seguinte día .
Este
é o traballo que me entregou :
Nacín
o oito de setembro de 1987 na parroquia de San Martiño de Belesar
nunha casa cun nivel económico bastante baixo , meus pais
traballaron moito para que miña irmá máis eu puidésemos estudar e
eu sempre cumprínllelo gusto igual que ela . Sacábamos as máximas
cualificacións posibles .
A
vostede , seguramente, interesaralle esta parte .
Era
un domingo de maio cando eu xa estaba cursando o último ano do ciclo
superior de administrativo. Meus pais, Ana e Ricardo, decidiran ir á
feira de Arzúa para vender os porcos. Eu quedara na casa coa miña
irmá, que era moi pequena e mais estudara para as probas finais .
Ían
dar as dúas do mediodía, cando sentín o teléfono e ao collelo
recibín a noticia de que meus pais faleceran nun accidente de
tráfico causado por unha femia de xabaril que saíra do monte á
autovía e batera contra eles e despois saíranse da autovía e
desprendéranse por unha pendente .
Os
gastos do enterro arranxáronse moi ben, pero o peor foi outro
problema. Meus pais un ano antes de morreren compraran o coche no
que viaxaban. Pediran un crédito e, por se acaso, pagaban un seguro
de vida . A empresa do seguro do coche pagou o material: barreiras e árbores que estaban plantadas na mediana. Pero o seguro de vida
non correspondía coa súa promesa asinada nun papeliño que teño
gardado . Eu fun un día ata unha das oficinas da empresa e
mostreilles o contrato que fixeran meus pais, pero eles insistíronme
en que non valía para nada, que todo iso xa quedara obsoleto. Ao
sentir que me estaban enganando quitei os cartos do banco, xa que
eu estaba sen traballo e miña irmá, aínda que cobraba por orfa, o que gañaba non
era suficiente para podermos vivir .
Dende
aquela comezáronme a chegar cartas de que se non pagaba o coche
embargábanme a casa, que era o único capital que podería costear o
coche. Pero o peor foi cando o pasado mes de maio, tres anos
despois da morte de meus pais, mandáronme unha carta de que se non
pagaba, miña irmá mais eu iríamos para a rúa, e eu fun ao
concello e pedín un xustificante das persoas que vivíamos na casa e
de que eu estaba sen emprego . Como me volveron mandar outra carta, decidín vir visitar a vostede. Non sei se isto é suficiente para
que poida comprender a miña verdadeira situación . Pero, por se acaso, para que comprenda máis, entrégolle tamén os informes
médicos nos que figura a miña avanzada depresión .
Estes
son todos os datos que Lola me entregou ao seguinte dia que veu,
intentei lelos moi ben e prestándolles maior atención para poder
axudala . O primeiro que se me veu á cabeza foi falar con ela e
dicirlle que me trouxese todos os documentos para eu poder saber se
estaban en orde e eran correctos para defender a demanda que
poderíamos poñer contra eles por non cumprir co seu trato . Cando
mos ensinou ,puiden ver que eran válidos e que podería sacar a Lola e
máis a súa irmá Tareixa do problema no que as meteran.
Dende
que Lola puxo a demanda e ensinou todos os xustificantes, a empresa
do seguro de vida parou de mandarlle cartas e de chamala .
O
día no que Lola e Tareixa deberían marchar da casa non o fixeron
nin ninguén as obrigou .
Xa
estábamos en novembro cando se deu á luz, o día no que se
celebraría o xuízo. Cada vez Lola e mais eu pasábamos máis tempo
xuntas, para preparalo .
Cando
chegou o día fun buscar a Lola á súa casa, xa que a pobre non tiña
cartos para ir nun taxi , e, total , a min xa me cadraba de camiño .
Nada máis abrirlle a porta para que subise vina moi nerviosa.
Eu, que era a súa avogada, defendina moi ben e presentei todos os
contratos, cartas e xustificantes médicos da depresión de Lola .
Aínda que ese día non se souberon os resultados, eu pensei xa ter
gañado.
Pero
a boa nova leveina o 20 de abril , cando, a través dunha chamada
telefónica, mo comunicaron dende o xulgado .
A
empresa do seguro de vida tívolle que dar a Lola un millón das
antigas peseta, e facerse cargo de rematar de pagar o coche e os medicamentos que Lola tomara e tomaba .
Cústame
dicilo, a verdade, pero a miña cliente acabou suicidándose e
deixando sen familia a súa irmá, que agora xa é maior de idade .
Non sei como puido facelo , despois de ter todo en orde, pero a
verdade é que lle estragaron a vida.
Aínda
que pareza mentira, eu quedei ferida para sempre , como se tivese unha
lanza no corazón; sinceramente digo que non renunciei ao meu posto
porque necesito diñeiro para vivir e non sei doutro traballo, se o
soubese deixaríao. Cada vez que vou a un xuízo acórdome de Lola e
remato chorando .
Enlazamos un interesante artículo publicado no xornal El País do 29-05-2013, que trata da violencia machista nas parellas de adolescentes.
