Don de linguas

O pasado 5 de outubro, Henrique Alvarellos publicou no Xornal de Galicia o seguinte artigo, titulado "Don de linguas", sobre o ficticio, espúreo e interesado problema da lingua galega, e sobre aqueles que se autoproclaman bilingües e perseguidos por unha máis que paciente e tolerante comunidade galego-falante.
Implicados como estamos na defensa da nosa lingua, consideramos de máximo interese seguir facéndovos chegar documentos coma este.

É sabido que en Galicia hai un colectivo que domina máis dunha lingua, esa é a masa (ás veces tan “silandeira”) de galegofalantes. Non existe galegofalante que non saiba, polo menos, outra lingua, e os máis capaces aínda lle dan a unha terceira ou cuarta. O único colectivo “mono” en termos lingüísticos é o castelán-militante. Precisamente é ese colectivo o que sempre se anda a proclamar bilingüe. Oh, paradoxo!.

Algúns dos bilingües e/ou multilingües de verdade, non de mentira, reuníronse o sábado pasado no salón de actos da Facultade de Filoloxía, en Santiago de Compostela, para constituír a plataforma Prolingua. Alí estabamos algo máis de 300 persoas. Prolingua nosa e, tras ela, “pro” todas as linguas. Porque, insisto, non hai bilingüe ou multilingüe real que non sexa, en Galicia, galegofalante. E un pregúntase: É que somos nós os únicos con don de linguas? Que lles pasa aos que rexeitan unha ou máis linguas? Son incapaces? Os monolingües castelán-militantes din que os seus fillos non entenden Matemáticas en galego. Que cousa máis rara! Son nenos menos espabilados?. Pensamos que non. Son seus pais os limitados?

Prolingua conta xa con máis de mil inscritos. Mil asinantes que van do propio ao universal sen rexeitar nada. Que queren “ser” no mundo desde Galicia e en galego. E aos que lles doen moito –como a calquera persoa de ben– as mentiras. O escritor Xabier Docampo, principal impulsor e animador de Prolingua, dixo na presentación da plataforma que “nós non contamos mentiras”. Algo tan sinxelo coma isto para defender o dereito a vivir en galego: dicir a verdade. Que a gusto se vai pola vida cando un non constrúe falsedades. E que “bipolar”, que raro, se debe de sentir un deses falsos bilingües, que perdido e limitado ao se mirar no espello a soas sen máscaras.

Tamén había xente do PPdeG o sábado. en Filoloxía. Rafael Cuíña (si, fillo do falecido Xosé Cuíña), cualificou de “obscena” a actitude esa dos monolingües que andan todo o día a falar de bilingüismos. Porque a defensa da lingua non sabe (non pode saber) de partidos mais si de políticas. De políticas honestas coa nosa historia e co noso futuro.