Miro cara ó camiño e véxote vire vexo os teu engurrados pantalóns emerxer
de todas as néboas e brumas e correr cara a min. Sen ti non podería ver nin oír nin pensar nin vivir. Quérote e non permitirei que esteamos separados unha noite máis mentras duren as nosas vidas.
Estar sen ti é como pedir clemencia a unha tormenta ou matar a Beleza ou facerse vello. Teño tantas ganas de bicarte e non sei como decirche ata que punto.
…tes que esforzarte por
sentir o moito que te quero, o inanimada que me quedo
cando te vas… Volve pronto a min.
Non podería soportar estar sen ti…
(Da carta de Zelda Sayre a Francis Scott Fitzgerald)
Ningún comentario:
Publicar un comentario