A autora é Susana Adkinson Costoya, de 1ºESO-A.
SE AOS NENOS NOS DEIXARAN SER CREATIVOS..........................
Un día, unha mestra
puxo como deberes ós seus alumnos unha redacción de como farían eles para
cambiar o mundo, e esta é a miña redacción:
Se
aos nenos nos deixasen ser creativos:
Non habería crise, porque os cartos tan só son papeis de cores,
con fabricar máis nunha fábrica de facer cartos, xa estaría. E en todo caso usaríamos os trocos, como se
facía antes, e funcionaba moi ben.
Non habería guerras,porque só é cuestión de poñerse de acordo uns cos outros e facer a paz.
Respetar ós demais como nos gustaría que nos respetasen a nós, aínda que pensen
distinto, recen distinto ou non recen. Todos queremos o mesmo: ser felices e
vivir en paz.
Non habería pobrez a, porque só é cuestión de repartir a riqueza do mundo
mellor: Convenceríamos aos ricos para que axudaran aos pobres. E aquilo que xa
non usamos, podemos entregalo a outros que lles faga falta. A comida que sobra
nos restaurantes, poderíase entregar a aqueles que tivesen fame. Aquelas
persoas que dormen na rúa, poderían habitar algunhas casas sen dono abandonadas,
a cambio de que as coidasen ben.
Non habería desigualdade, porque os nenos sabemos que unha nena e un neno son iguais, que un home e
unha muller tamén o son, e que un negro, un branco ou un chino só se diferencian na cor da súa pel.
Non habería tantas desgracias na naturez a,
porque os nenos sabemos que hai que cuidar o planeta, que non se poden talar as
árbores que son o pulmón da terra, que hai que reciclar, que hai que respetar
os seres vivos, os rios, os mares, os animais. É fácil!
Non faría falta petróleo, porque aprenderíamos a usar a
enerxía da natureza, facendo que fose suficiente para o que necesitamos.
Non habería enfrentamentos ridículos, porque sabemos que hai
que respetarse, que hai que ser educados, e bos uns cos outros.
Se
nos deixasen aos nenos todos verían que a maxia existe cando se cre nela, algo
que a maioría dos maiores esqueceron, e eu non sei por que.
Así
me ensinaron a min, así son eu, así de fácil vexo o mundo, o único que non
entendo é por que os maiores que o poden
cambiar non o fan. Pero sei que cando eu medre, seguirei sendo así, e que
farei todo o posible por cambiar o mundo, polo menos, o meu mundo.
Agora
só son unha nena de case 10 anos moi ilusionada e feliz.
Espero que vos gustase o meu conto.
2 comentarios:
Sen palabras.Marabilloso
Tén a frescura e a candidez dunha nena. Se cadra as cousas son moito máis sinxelas do que pensamos os adultos. É unha mirada branca sobre un mundo cheo de complicacións. Paréceme fermoso.
Publicar un comentario